در بسیاری از شرکت ها بخش طراحی رابطه ای نزدیک با سازمان های بزرگ « تحقیق و توسعه » داشت و نقش آن این بود که به کار توسعه، شکلی مورد قبول و پذیرش عموم ببخشید. شرکت امریکایی
کورنینگ گلاس Corning Glass نمونه ای از این الگو را که در تولید انبوه به کار رفت ارائه کرد.
یکی از مشهورترین محصولات این شرکت ظروف نسوز
پیرکس است که برای اولین بار در سال 1913 عرضه شد. شکل آنها از الگوهای سنتی که با شیوه های جدید پرس تطبیق یافته بودند، گرفته شده بود و به دلیل ارزانی و مفید بودنشان فروش خوبی داشتند. با این حال پس از جنگ جهانی دوم، هنگامی که اعتبار پروانه ساخت انحصاری آنها رو به پایان بود شرکت کورنینگ بر آن شد برای رقابت در بازار یک بخش طراحی تاسیس کند.
مدیر شرکت آرتور آ. هافتون معتقد بود که هر محصول دو ویژگی دارد: « ارزش کاربردی» که زاییده علم و تکنولوژی است و « ارزش اقناعی » که حاصل هنر و طراحی است . بخشیدن ارزش اقناعی به محصول، وظیفه بخش طراحی بود که با زیباتر کردن محصول و مناسبتر کردن آن فراهم می شد. در بازنگری طراحی مجموعه پیرکس، بخش
طراحی با ایجاد خمیدگی در دیواره و لبه ظرفها ، شکل کارکردی آنها را تعدیل کرد و با کشیدن بیشتر لبه خمیده ، دستگیره های یکپارچه ای درست کرد. به این شیوه مجموعه جدیدی با عنوان « ظروف از اجاق به میز» Oven - to- table - ware به وجود آمد که از لحاظ کیفیت فنی مثل مجموعه های قبلی بود. در سال 1953 بخش تحقیقی کورنینگ نوعی ماده شیشه ای شبیه سرامیک با نام
پیروسرام Pyroceram اختراع کرد که سفیدی درخشنده و بافتی لطیف داشت و در برابر تغییرات شدید دما مقاوم بودند .ویژگی همه آنها شکل ساده شان بود که به ماده به کار رفته امکان جلوه گیری می داد و فقط با
گل ذرت آبی رنگی که نماد هویت شرکت بود تزیین می شد.
