در نیمه شب بیست و یکم ماه رمضان سال 41 هجری که امام علی علیه السلام به شهادت رسید، مراسم تدفین مخفیانه انجام شد که جز فرزندان آن حضرت و تنی چند از اصحاب او کسی حضور نداشت.
صعصعه بن صوحان از اصحاب باوفای آن حضرت جزء تشییع کنندگان پیکر مبارک امام است که پس از دفن آن حضرت مقداری از خاک قبر برداشت و بر سر خود ریخت و چنین گفت:
« ای
امیرمؤمنان، پدر و مادرم فدای تو باد، و کرامت های الهی گوارایت باد. تو پاکیزه و شکیبا و مجاهد بودی و به آنچه آرزو داشتی رسیدی. با خداوند معاملهی پر سودی کردی و به سوی پرودگار خود شتافتی. او نیز تو را به گرمی پذیرفت و فرشتگان گردت جمع شدند و در جوار
مصطفی صلی الله علیه و آله ساکن شدی. خداوند تو را در جوار او قرار داد و منزلتی مانند منزلت او به تو عطا کرد و از جام خود سیراب فرمود.
از خدای خود که پیروی از تو را بر ما منت نهاد و توفیق داد به سنت تو عمل کنیم و دوستِ دوستانت و دشمن دشمنانت باشیم، میخواهیم که با تو محشورمان سازد، زیرا به مرتبه و مقامی رسیدهای که پیش از تو کسی به آن نرسیده است.
تو در راه خدا پیشاپیش پیامبر به بهترین صورت جهاد کردی، دین خدا را استوار کردی، سنت پیامبر را محکم ساختی و آتش فتنه را خاموش کردی. اسلام به تو پایدار شد و دین به تو قوام یافت. پیش از هر کسی دعوت پیامبر صلی الله علیه و آله را اجابت کردی و پیروی او را بر هر چیز دیگر مقدم داشتی، در یاری او پیشقدم شدی، با جان خود در راه خدا فداکاری کردی و شمشیر خود را برای یاری او از نیام بر کشیدی. هر ستمکار سر سختی به وسیله تو شکست خورد و هر کافری به دست تو خوار شد. کفر و شرک و ستم با دست تو برکنده شد و گمراهان و سرکشان هلاک شدند.
ای امیرالمؤمنین، مناقب و فضایلی که خداوند بر تو ارزانی داشت، گوارایت باد! نزدیکترین مرد به پیامبر بودی، قبل از همه ایمان آوردی، در علم و فهم از همه برتر، در یقین از همه کاملتر و از همه شجاع تر و دلیرتر بودی و سابقهات در اسلام از همه بیشتر بوده است.
خداوند ما را از اجر تو محروم نسازد، زیرا تو کلید خیرات بودی و درِ بدیها را به روی ما بسته بودی؛ اما با شهادت تو درهای بدی به روی ما باز شد و درهای خیر بسته گردید.
اگر مردم سخنان تو را می شنیدند، خیر و خوبی از هر طرف بر آنان نازل می شد، ولی افسوس که دنیا را بر آخرت ترجیح دادند. »
منابع: