یک سال قبل از مرگ
معاویه،
امام حسین علیه السلام و
عبدالله بن عباس و
عبدالله بن جعفر به حج رفتند. امام حسین علیه السلام زنان و مردان بنیهاشم و غلامانشان و همهی شیعیان و
انصاری را که در مکه بودند، در
منا جمع کرد.
افراد حاضر حدود هفتصد نفر شدند که عموما از
تابعین و حدود دویست نفرشان از صحابهی پیامبر صلی الله علیه و آله بودند.
امام حسین علیه السلام به پا خاست و برای آنان خطبه خواند. او پس از حمد و ثنای خداوند فرمود:« شما مشاهده کردید که این طغیانگر (معاویه) در حق ما و شیعیانمان چه کرد. اکنون میخواهم از شما سئوالی کنم. اگر راست است، بگویید راست است و اگر دروغ است بگویید دروغ است. به سخنانم گوش فرا دهید، آن گاه به شهرها و قبایل خود باز گردید و آنها را برای هر کس که ایمان دارد و به او ایمان دارید، باز گویید، و آنها را به آنچه که حق ما میدانید توصیه کنید و فرا بخوانید.
من می ترسم که این موضوع کهنه شود و حق از میان برود و مغلوب شود، و «خداوند نور خود را تمام خواهد نمود، گرچه کافران ناخوش دارند.»
امام حسین علیه السلام در این سخنرانی، از بیان آنچه خداوند در شأن اهل بیت علیهم السلام فرموده بود فرو گزار نکرد و همه آیات مرتبط را تلاوت کرد و تفسیر نمود، و همه آنچه را پیامبر خدا درباره خود و اهل بیتش فرموده بود بازگو نمود.
صحابه پیامبر همه را تصدیق کردند و گفتند:«این سخنان صحیح است. ما خود از رسول خدا دیدیم و شنیدیم.»
تابعین نیز گفتند:«کسانی که مورد تصدیق و اعتماد و اطمینان ما هستند برای ما این مطالب را گفتهاند.»
امام حسین فرمود:«شما را به خدا سوگند می دهم این مطالب را برای کسانی که به آنها و دینشان اعتماد دارید بازگو کنید.»
سپس از منبر پایین آمد.
منابع:
بحار الانوار، ج 33، ص 181و 182، ج 44، ص 127- احتجاج، ص 150.
مراجعه شود به:
خطبه امام حسین علیه السلام در فضائل اهل بیت