«
سجده » برای خداوند یعنی گذاشتن پیشانی روی خاک از سر تواضع و اظهار عبودیت و ذلت مقابل حق تعالی یکی از مصادیق بسیار روشن و بارز عبادت الهی است و بعضی آن را مصداق ذاتی عبادت دانسته اند که این عملی است که به ذاته یعنی به خودی خود عبادت محسوب می شود به خلاف سایر اعمال که اگر صلاحیت عبادت شدن را واجد باشد باید با تعلق قصد به عبادت فعلی تبدیل گردد.
به هر تقدیر « سجده » برای خداوند متعال یک مصداق بارز عبادت بوده بر اساس بعضی از روایات بهترین و نزدیکترین حالت انسان به خداوند همین حالتی است که به سجده رفته و در آن حال مشغول گریه باشد و خداوند را به بزرگی یاد نماید.
اولیاء خداوند عموماً به این عبادت علاقه خاصی داشته و به آن اهتمام ویژه ای مبذول می دارند.
در این بین
حضرت زین العابدین امام سجاد علیه السلام آنچنان گوی سبقت را ربوده اند که اساساً یکی از القاب مشهود حضرت همین لقب «
سجاد » و از این بالاتر « سید الساجدین » تعیین گردیده است که دلالت بر کثرت سجده های حضرت دارد.
به علاوه کثرت سجده های آن بزرگوار و ظهور آثاری در مواضع سجده در بدن مبارک حضرت به نام « ثفنه » که همان « پینه » است، حضرت را به «ذوالثفنات» نیز ملقب نموده اند.
برای بررسی این عبادات حضرت سجاد علیه السلام باید در محورهای زیر بحث نمود:
مراجعه شود به:
