رکن الدین سلطانشاه
«حک 477-467 ق / 1084-1074 م»
رکن الدین سلطان شاه، پسر قاورد بود که در جنگ با
ملکشاه سلجوقی در رکاب پدر بود و چون دستگیر شد، چشمان او را میل کشیدند، اما او نابینا نشد.
مردی از بزرگان قاورد او را از اردوی ملکشاه دزدید و بر پشت خود به کرمان برد. چون کرمان شاه - برادر سلطانشاه - که به نیابت از پدر بر آن جا فرمان میراند، در آن هنگام درگذشته بود، سلطان شاه به تخت نشست.
به روایت دیگر، ملکشاه خود حکومت کرمان را به او سپرد، اما این قول با حمله ملکشاه به کرمان سازگار نیست و همان روایت کرمانی صحیمتر مینماید. یک سال پس از آغاز حکومت سلطان شاه، ملکشاه به کرمان لشکر کشید و در بردسیر اردو زد.
رسولان در میانه به آمد و شد پرداختند تا صلح برقرار شد و ملکشاه حکومت او را تأیید کرد و به
اصفهان بازگشت.
نیز گفتهاند که مقرر شد نام ملکشاه را در خطبه مقدم بر نام خود بخواند.
ابن اثیر و
غفاری قزوینی، حمله ملکشاه به کرمان را در 472 ق / 1079 م میدانند.
سرانجام سلطانشاه پس از 10 سال حکومت درگذشت.
