روحیات مرداویج زیاری

خشونت طبع این سردار گیل که بعدها او را به سزا شایسته کینه «ابو الحجاج» هم نشان داد، گه گاه لجاجت و استبداد کودکانه و کورکورانه‏اش بود که او را تا حد جنونی ناگهانی و چاره ناپذیر می‏رساند.

با این همه، وی در هنگام ضرورت به همان اندازه خویشتن داری داشت که مهربانی را وسیله جلب قلوب سپاه می‏کرد و با مال بخشی و گشاده دستی، جنگجویان بلاد دیگر را از هر سو به جانب خود جلب نماید.