پيامبري با آنكه از مسير معنوي به سوي خدا و تقرب به ذات او و بريدن از خلق آغاز ميشود كه مستلزم انصراف از برون و توجه به درون است ولي سرانجام با بازگشت به خلق و درون به منظور اصلاح و سازمان بخشيدن به زندگي انسان و هدايت آن در يك مسير صحيح پايان مييابد.
كلمه نبي در زمان عربي به معني خبر آورنده و در فارسي كلمه پيامبر همان معني را ميدهد و كلمة رسول در زبان عربي به معنا فرستاده است.
پيامبر پيام خدا را به خلق ابلاغ مي كند و نيروهاي آنها را بيدار مينمايد و سامان ميبخشد و به سوي خداوند و آنچه رهنماي خداوند است يعني صلح و صفا و اصلاح طلبي و بيآزاري و آزادي از غير خدا و راستي و درستي و محبت و عدالت و ساير اخلاق حسنه، دعوت مي كند و بشريت را از زنجير اطاعت هواي نفس و اطاعت انواع بتها و طاغوتها رهايي مي بخشد.
اقبال لاهوري تفاوت پيامبران را با ساير افراد كه مسير معنوي به سوي خدا دارند (عرفا) ولي رسالت پيامبري ندارند و اقبال آنان را مرد باطني مي خواند چنين بيان مي كند: «مرد باطني نمي خواهد كه پس از آرامش و اطميناني كه در مسير معنوي پيدا مي كند به زندگي اين جهاني بازگردد اما در آن هنگامي كه بنابر ضرورت باز مي گردد، بازگشت او براي تمام بشريت سود چنداني ندارد. ولي بازگشت پيغمبر جنبه خلاقيت و ثمربخشي دارد، باز مي گردد و در جريان زمان وارد مي شود به اين قصد كه جريان تاريخ را تحت ضبط درآورد و از اين راه جهان تازهاي از كمال مطلوبها خلق كند. براي مرد باطني آرامش مرحله نهايي است؛ براي پيغمبر بيدار شدن نيروهاي روانشناختي اوست كه جهان راتكان مي دهد و اين نيروها چنان حساب شده است كه كاملاً جهان بشري را تغيير دهد.»
بنابراين، رهبري خلق و سامان بخشيدن و به حركت آوردن نيروهاي انساني در جهت رضاي خدا و صلاح بشريت لازم لاينفك پيامبري است.
از پیوند [http://www.foo.com] یا [http://www.foo.com|شرح] برای پیوندها.
برچسب های HTML در داخل توضیحات مجاز نیستند و تمام نوشته ها ی بین علامت های > و < حذف خواهند شد..
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامهريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد