منو
 کاربر Online
396 کاربر online

راههای شناخت انواع گوهرها

تازه کردن چاپ
علوم طبیعت > زمین شناسی > کانی شناسی
(cached)

مقدمه

شناخت گوهرها از روی خصوصیات ظاهری آن ، همیشه امکان پذیر نیست. بنابراین راههایی شناسایی گوهرها باید به طریقی باشد که به گوهرها پرداخت شود و به بلورها آسیب نزند بنابراین ویژگی های شناخت و اندازه گیری خصوصیات نوری آنها باید بدون وارد آمدن هیچ صدمه ای به سنگ ، امکان پذیر باشد.

روشها و ابزار مطالعه و تشخیص گوهرها

جواهر شناسان وسیله ای به نام انکسار سنج برای اندازه گیری مشخصه اصلی سنگ به عنوان راهنمای انکساری شناخته شده است استفاده می کنند.
به علاوه وسیله ای به نام پلاریسکوپ برای تعیین انکسار منفرد و یا مضاعف یک جواهر به کار می رود.زمردها، یاقوت های کبود و سرخ طبیعی و مصنوعی همگی دارای شکست مضاعف اند؛ در حالی که الماس ها، اسپینل ها (طبیعی و مصنوعی) ، گروناها و شیشه دارای انکسار منفردند. همچنین مسئله ای که برای شناخت گوهرها لازم است تمایز نوع طبیعی از مصنوعی است.
برای مشاهده درون یک گوهر ، تشخیص منشا طبیعی و یا مصنوعی آن و نیز پیدا کردن انکلوزیون در آن از یک میکروسکوپ دوچشمی استفاده می شود.
در این راستا گاهی به وسایل دیگری مثل میکروسکوپ واجد ابزار اندازه گیری دورنگی و یا یک اسپکتروسکوپ برای تعیین طیف جذبی احتیاج می شود.
برای تعیین میزان سختی ، هیچ گاه گوهرشناس از سنگ بریده نشده برای انجام آزمایش های مربوطه استفاده نمی کند.
آزمایش فیزیکی دیگری که روی یک سنگ ناشناخته می توان انجام داد. تعیین وزن مخصوص آن است. برای تعیین دقیق آن ، دستگاههای گوناگون اندازه گیری وزن مخصوص به کار برده می شوند. اما برای تخمین تقریبی وزن مخصوص سنگ های سبک تر می توان از وسایلی و مواردی مثل مایعاتی با وزن مخصوص معینی استفاده نمود.
مثلا اگر سنگ مورد نظر در مایعی با وزن مخصوص 4 شناور شده و در مایعی با وزن مخصوص 3 غوطه ور شود، در آن صورت وزن مخصوص سنگ باید بین این حدود بوده و تقریبا 5/3 باشد.

گوهرهای مصنوعی

عنوان گوهر مصنوعی برای گوهرهایی به کار می رود که از نظر ترکیب شیمیایی با گوهرهای طبیعی یکسانند.

گوهرهای بدلی

چنین گوهرهایی ممکن است از ذرات شیشه ساخته شده باشند که اغلب پشت آنها را با نقره می پوشانند تا درخشندگی آنها افزایش یابد.
از جنگ جهانی دوم به بعد ، پلاستیک های رنگین به علت این که ارزان تر و سبک تر هستند و به راحتی شکل می پذیرند، جایگزین شیشه شده اند. به طور مثال جواهرات روی لباس ها.
در طول قرن نوزدهم ، مرواریدهای مصنوعی بدین گونه ساخته می شدند که دانه های شیشه را می دمیدند و داخل آنها یک ترکیبی از آمونیاک و ماده سفیدی که از فلس های ماهی نظیر دایس ، روچ و بلیک تهیه می شد می ریختند.
یک نوع مروارید مصنوعی خیلی زیبا با طول عمر مفید در اوایل قرن بیستم تهیه شد. این دانه مروارید از شیشه جامد که دارای سوراخی برای به نخ کشیدن بود، ساخته شده بود. خود مروارید شامل فلس های فشرده شده شاه ماهی واقعی بود که برای سطح خارجی شیشه به کار برده می شد و با یک رنگ لاکی بی رنگ و شفاف پوشیده می شد.
موفق ترین تقلید از یک الماس ، تیتانیت استرونسیم است که با روش گداخته کردن ساخته شده است. ضریب شکست آن اغلب با یک الماس برابر و تفریق نوری آن بیشتر است. بنابراین درخشندگی خوبی داشته و تلالو بیشتری نسبت به الماس دارد، اگرچه به آسانی خراش بر می دارد. ماده سخت تری که به الماس تشبیه می شود روتیل یا اکسید تیتانیم است.

ویژگی های گوهرهای مصنوعی

شرایطی که یک گوهر مصنوعی باید داشته باشد توسط کمیسیون بازرگانی آمریکا معین شده است که به کمک آن بدل یک گوهر طبیعی براساس خواص شیمیایی ، فیزیکی و نوری شناخته شود.
به وسیله یک میکروسکوپ ، گوهرهای مصنوعی تشخیص داده می شوند چرا که نسبت به گوهرهای طبیعی خالص تر و بی نقص تر بوده و بی نظمی آن را ندارد.

تاریخچه و روشهای ساخت گوهرهای مصنوعی

الماس های مصنوعی اولین بار در سال 1955 در ایالت متحده آمریکا توسط شرکت جنرال الکتریک شاخته شدند. در فرآیند آنها ، ترکیبات کربن دار تحت فشار 56 تن در هر سانتی متر مربع ، در دمای Cْ2760 یا Fْ5000 قرار می گیرند. این الماس ها نه دارای جلای مناسب بودند و نه رنگ زیبا داشتند بنابراین الماس های به دست آمده فقط برای مصارف صنعتی مناسب هستند.
در اواخر سال 1960 یک روش برای رشد الماس ها با گرم کردن یک قطعه الماس تا یک دمای بالا و قرار دادن آن در معرض گاز متان گسترش یافت. این گاز به اتم های کربن تجزیه می شود که به بلور الماس می چسبند. ساختمان بلور الماس رشد یافته مشابه یک الماس طبیعی است.
الماس های حدود یک قیراط (mg200 تا oz007/0) توسط این روش ساخته شده اند ولی قیمت آنها به طور قابل ملاحظه ای بالاتر از الماس هایی است که به طور طبیعی به وجود آمده اند.
یاقوت های کبود در یک دستگاه شبیه به یک چراغ قوه اکسی هیدروژن ساخته می شوند. شعله به داخل یک محافظ خاک نسوز در یک اتاق روپوش دار هدایت می شود. گاز اکسیژن ، اکسید نرم شده لطیف و خالص آلومینیوم را شعله ور می سازد و این پودر تبدیل به ذرات کوچک مایع می گردد که در نتیجه سایه های رنگ پریده و یا سایه های قشنگ و دلپذیر استوانه ای در روی پایه تشکیل می شود.
اندازه یاقوت کبود حاصل با تغییر دادن جریان گاز ، درجه حرارت و مقدار پودر کنترل می شود.
بالزهایی که 200 قیراط وزن دارند (mg40 یا oz41/1) می توانند ازر طریق این تکنیک ساخته شوند.
یاقوت ها و یاقوتهای کبود واقعی تا 50 قیراط (mg10-1 یا oz353/0) از یک چنین بالزی بریده شده اند.
یاقوتها با همین فرایند با اشافه کردن 5 تا 6 درصد اکسید کروم به اکسید آلومینیوم ساخته می شوند. به استثنا رنگ قرمز کلیه سنگ ها با افزودن اکسیدهای فلزی مختلف ساخته می شوند.
ستاره ها می توانند با افزودن یک اکسید تیتانیم اضافی به پودر اکسید آلومینیوم و حرارت دادن تا دمای بیش از Cْ1000 (بیش از Fْ1823) ، به یاقوت ها و یا یاقوتهای کبود مصنوعی اضافه شوند.
در جواهراتی که با این تکنیک ساخته شده اند، ستاره های مصنوعی بیشتر از ستاره هایی که به طور طبیعی به وجود آمده اند مشاهده می شوند.

مقالات مرتبط با عنوان:





تعداد بازدید ها: 54011


ارسال توضیح جدید
الزامی
big grin confused جالب cry eek evil فریاد اخم خبر lol عصبانی mr green خنثی سوال razz redface rolleyes غمگین smile surprised twisted چشمک arrow



از پیوند [http://www.foo.com] یا [http://www.foo.com|شرح] برای پیوندها.
برچسب های HTML در داخل توضیحات مجاز نیستند و تمام نوشته ها ی بین علامت های > و < حذف خواهند شد..