در پزشکی
دوربینی ، هیپروپی نامیده میشود که نسبت به
نزدیک بینی شیوع کمتری دارد. دوربینی معمولا در حدود 1+ تا 4+ دیوپتر بوده و بندرت به 8 دیوپتر و بالاتر میرسد. دوربینی وقتی ایجاد میشود که یا چشم نسبت به انحنای قرنیه طول کمتری داشته و یا قرنیه نسبت به طول چشم انحنای کمتری دارد, در نتیجه
نور وارده به چشم در پشت
شبکیه متمرکز میشود. در این حالت اشیای دور تار بنظر میرسند و تصاویر نزدیک حتی بیشتر تار میشوند. افراد جوان که دوربین هستند میتوانند با استفاده از قدرت متمرکزکننده
عدسی چشم , تصویر را از پشت شبکیه به روی شبکیه بیاندازند و در نتیجه واضح ببینند. اما در دوربینی شدید یا سنین بالاتر این توانایی کاهش یافته و بیماران احتیاج به
عینک مطالعه یا عینک دو دید دارند.
با افزایش سن توانایی متمرکز کردن تصویر بر روی شبکیه کاهش مییابد و بتدریج وابستگی چشمهای دوربین به عینک بیشتر میشود و به شماره بالاتری نیاز پیدا میکنند. معمولا در افراد دوربین نمره واقعی چشم بالاتر از عینک مورد استفاده آنها میباشد. برای اصلاح دوربینی از
عدسیهای محدب استفاده میشود که با علامت مثبت(+) تجویز می شوند. چشم از پشت این عینکها درشتتر بنظر میرسد.