دستگاههای کمک ناوبری هوایی

یکی از اولین وسایل کمک ناوبری که میتوان به آن اشاره کرد، سیستم روشنائی مورد استفاده در فرودگاه ها میباشد که به خلبانان این امکان را میدهد تا بتوانند در تاریکی شب و همچنین در شرایط بد آب وهوائی پرواز نمایند که اولین بار در ایالات متحده آمریکا، و در دهه بیست میلادی، مورد استفاده قرار گرفت. اصطلاح چراغهای تقرب (approach lightning) که در دهه سی میلادی مصطلح شد، از همین مفهوم نشات میگیرد، و خلبانان میتوانند با بهره گیری از این چراغها زاویه فرود خود را نسبت به فرودگاه تنظیم نمایند. با اسـتناد به اســتانداردهای ســـازمان بین المللی هواپیمائی کشوری ( ICAO ) پس از مدتی استفاده از چراغهای تقرب مورد تائید جهانی قرار گرفت.

پیرو گسترش فن آوری مخابراتی و رادیوئی، برخی وسائل کمک ناوبری بطور آزمایشی و بر پایه فن آوری مخابراتی و رادیوئی، در طول دهه بیست میلادی ساخته شد که تا کنون نیز ادامه پیدا کرده است. ترکیب دستگاه های کمک ناوبری با ادوات و وسائل موجود در کابین هواپیما، که اصطلاحا آنها را سیستم فرود با دستگاه (ILS) می نامند، بطور موفقیت آمیزی برای اولین بار در سال 1938 میلادی توسط یکی از پروازها، در شرایط هوای طوفانی و برفی، برای نشستن در فرودگاه پیتسبورگ، مورد استفاده قرار گرفت. در سال 1949میلادی نوعی خاص از سیستم ILS توسط سازمان بین المللی هواپیمائی کشوری ICAO، برای استفاده جهانی، مورد تائید قرار گرفت.

پیرو ساخت رادار های پیشرفته در جنگ جهانی دوم ، هواپیمائی کشوری بطور گسترده ای اینگونه رادارها را بعنوان وسیله ای کمکی برای فرود (landing aid) هواپیماها در فرودگاه ، و در چهارچوب تقرب بوسیله کنترل زمینی (GCA) بکار گرفت، و متعاقبا در سال 1948 میلادی این سیستم با دستگاه اندازه گیری فاصله (DME) تلفیق گردید، و در دهه پنجاه میلادی بعنوان رادار مراقبت فرودگاهی ( ASR )، و به جهت کمک به کنترل ترافیک هوائی مورد استفاده قرار گرفت.