مورخان، دایه های پیامبر اسلام را دو زن دانسته‌اند:
1)
حلیمه سعدیه: حلیمه، دختر ابو ذؤیب عبدالله بن حارث، از قبیله بنی سعد بود. او محمد را از هفت روزگی شیر داد. حلیمه یا به دعوت
عبدالمطلب یا همراه دیگر دایگان برای شیر دادن کودکان
مکه (و قبول پرستاری آنان) به مکه رفت، محمد را با خود به قبیله خویش برد.
2)
ثویبه: ثویبه، کنیز
ابولهب (دشمن سرسخت پیامبر اسلام)، بود. او مدتی محمد را از همان شیری که به کودکش،
مسروح، می‌داد، تغذیه می کرد. وی پیش از آن،
حمزه، عموی پیامبر را نیز شیر داده بود. ثویبه تا آخرین لحظات حیات پیامبر و
خدیجه، مورد علاقه آنان بود. پیامبر پس از
بعثت، کسی را فرستاد تا ثویبه را از ابولهب خریداری کند ولی ابولهب امتناع کرد. پس از بازگشت پیامبر از نبرد
خیبر، خبر مرگ ثویبه به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم رسید و او را بسیار محزون کرد.
پیامبر سراغ فرزند او را گرفت تا به او نیکی کند ولی او پیش از مادرش از دنیا رفته بود.
با وجود تناقض و اختلاف در زمان شیردهی ثویبه (از سه روز تا هفت ماه) و نیز این ماجرای دروغین که ابولهب، دشمن دیرین پیامبر، به دلیل شادمانی از تولد حضرت محمد، ثویبه را آزاد کرد و ثویبه پس از آزادی شروع به شیر دادن پیامبر کرد، چندان صحیح به نظر نمی‌رسد که ثویبه یکی از دایگان پیامبر باشد.
منابع:
- بحارالانوار، ج15، ص 384و337و321، الصحیح من سیرة النبی، ص 17تا38، سیرة النبویه، ج1، ص169
مراجعه شود به:
