حمد سپاس مخصوص خداوندی است که پروردگار عالمیان است و مالک روز جزا و آفریننده همه خلایق. همان خدایی که از یک سو مقامش چنان بلند است که در آسمان‌های بلند مرتبه جای دارد و از سوی دیگر چنان به ما نزدیک است که زمزمه‌ها را می‌شنود. ما او را بابت سختی‌ها و آسیب‌های روزگار و درد و رنج حوادث ناگوار و مصایب دلخراش و بلاهای جانسوز سپاس می‌گذاریم.

ای مردم! خداوند متعال ما را به مصیبت‌های بزرگ مبتلا فرمود. به اسلام ضربه‌ی بزرگی وارد شده و حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام و خاندانش کشته شدند، زنان و کودکانش اسیر گردیدند، و سر او را بر نیزه زدند و در شهرها گرداندند. این مصیبتی است که همانند ندارد.

ای مردم! کدام یک از شما بعد از قتل او شادی می‌کند؟ یا کدام چشم‌ اشک نمی‌ریزد و در ریختن آن بخل می‌ورزد؟ آسمان‌های هفتگانه در قتل او گریستند و در عزای او ماتم گرفتند و دریاها با امواج خود بر او زاری کردند. همه‌ی ذرات زمین، درختان و شاخ و برگشان، ماهیان دریاها، ملائکه مقرّب الهی و تمامی اهل آسمان‌ها برای او گریستند.

ای مردم! ما همچون فرزندان ترک و کابل، رانده شدیم، از هم پراکنده شدیم، حامی و یاوری نداشتیم و از وطن خود دور افتادیم؛ در حالی که نه جرمی مرتکب شده بودیم، نه کار زشتی از ما سر زده بود و نه ضربه‌ای به اسلام زده بودیم.
آری، مانند این واقعه را در روزگار پدران خود نشنیده بودیم و این امری نوظهور و بدعتی جدید بود.

قسم به خدای سلیمان، اگر پیامبر به جای اینکه به آنها سفارش کند مراعات حال ما را بکنند، سفارش می‌کرد با ما بجنگند، بدتر از کاری که با ما کردند، نمی‌توانستند! انا لله و انا الیه راجعون.
چه مصیبت بزرگی، و چه فاجعه دردناک و ناگوار و تلخ و جانسوزی! ما همه‌ی این مصایب را به حساب خدا منظور می‌کنیم، چرا که او شکست ناپذیر و انتقام‌گیرنده است.

مراجعه شود به:

• بازگشت حضرت سجاد -ع- به مدینه