سلیم بن قیس هلالی می گوید:
هنگامی که با
امام علی علیه السلام از نبرد
صفین باز می گشتیم به
دیر راهبی نصرانی رسیدیم؛ شیخی پیر با سیمایی زیبا در حالی که کتابی در دستانش بود نزد امام آمد و پس از سلام گفت:« من از دودمان یکی از حواریون
عیسی من مریم هستم. جد بزرگ من یکی از دوازده حواری حضرت مسیح علیه السلام بوده. مسیح او را بسیار دوست می داشته و به او سفارش هایی کرده، از جمله نوشته‌ها و دانش و حکمت خود را به او سپرده است؛ ما دودمان او سخت پای‌بند همان دین پدرمان هستیم و این کتاب که اکنون نزد من است مطالبی است که عیسی علیه السلام فرموده و پدرم با خط خود آنها را یادداشت کرده است.
از آن جمله در این کتاب نوشته شده است:« خداوند مردی از مردم عرب را بر می انگیزد که از خاندان
ابراهیم علیه السلام است. در سرزمین
تهامه (روستایی که بعدها آن را
مکه می خوانند) مبعوث به رسالت می شود.
نام های او محمد، عبدالله،
یاسین فتّاح (گشاینده)، خاتم ( پایان‌بخش)، خاتم النبین (آخرین پیامبران)؛ حاشر (جمع کننده)، عاقب (جایگزین، جانشین نیک)، ماحی (از بین برنده ی گناهان مؤمنان یا نابود کننده کافران)، قائد (سر کرده، بزرگ گروه) ، نبی الله (پیامبر خدا)، صفی الله (صفّی: برگزیده)، جنب الله (نزدیک خدا) و حبیب الله (دوست خداوند) است.
او گرامی ترین خلق خداست. هیچ فرشته مقرب و پیامبری از
آدم به بعد، برتر و محبوب تر از او نزد خداوند نیست. خداوند در روز پاداش (
قیامت )، او را بر عرش خویش می نشاند و
شفاعت او را درباره هر کس که شفاعت کند می پذیرد.
منابع:
مراجعه شود به:
