دید کلی
با پیشرفت
علم ، بویژه گسترش اطلاعات بشر در مورد
سیارات منظومه شمسی این سوال در ذهن انسان کنجکاو ایجاد شد، که آیا امکانش هست در سیاره دیگری غیر از
زمین سکنی گزید. برای پاسخ دادن به این سوال تلاش‌های فراوانی صورت گرفته است، که اعزام
انواع سفینه‌های فضایی از جمله این فعالیت‌ها می‌باشد.
درجه حرارت متوسط در اوقات روز در
ماه ، بین 260 تا 280
درجه فارنهایت می‌باشد. در چنین دمایی ، فیلم‌ها ذوب و حیات بشریت نیز بسیار سخت می‌شود و حتی ممکن است انسان در آنجا بمیرید. دما در هنگام
شب (در
قسمت پشت ماه) تا 41- درجه فارنهایت پایین می‌آید. در دمای -40 درجه فارنهایت ، اشیا بسیار ترد و شکننده می‌شوند.
دستگاه‌های الکترونیکی به خوبی کار نمی‌کنند و
باتری ماشین‌ها به سختی روشن می‌شوند. تفاوت بسیار زیاد دمای شب و روز از قسمت تاریک تا قسمت روشن ، باعث
انقباض و
انبساط اشیا و نیز خرد شدن آنها و یا دست‌کم کارکرد ناصحیح آنها می‌شود.
امکان تصویر برداری در ماه
این امکان وجود ندارد که ما در ماه بتوانیم بوسیله
دوربین ، عکس بگیریم. زیرا
فیلم عکاسی در 250 درجه فارنهایت ذوب می‌شود. هرچند فیلمی که
فضانوردان استفاده می‌کنند، فیلم معمولی نبوده و در این دما ذوب نمی‌شود. فضانوردان
آپولو از فیلمی شفاف با طراحی مخصوص ، استفاده می‌کردند که بنا بر قرارداد
سازمان ناسا با شرایط یک محیط شبیه ماه مطابق قرارداد.
در
فضاپیما ، دوربین‌ها در داخل
سیستم حفاظتی قرار دارند، که دمای آنها را سرد نگه می‌دارد. موقعیت در ماه با شرایط بدون هوا با موقعیت در اجاق متفاوت است و انتقال دما به سه صورت
همرفت ،
تماس و
تابش انجام می‌گیرد. در ماه
انتقال گرما فقط به صورت تابش انتقال می‌یابد. و گرمای تابشی می‌تواند از جسمی انعکاس یابد که آن را در موادی مانند اجسام به رنگ سفید که نور را منعکس می‌کنند، قرار داده باشند. بدنه دوربین و
لباس‌های فضانوردان نیز از جنس سفید است.
امکان نزدیک شدن به ماه
فضای تحت کنترل
امواج رادیویی زمین ، تنها فاصله بین 250 تا 750
مایل را پوشش می‌دهد که به آن محدوده
کمربند وان آلن گفته می‌شود. این کمربند ما را از قرار گرفتن در معرض موج رادیویی زیاد ، حفظ می‌کند. ماه حدود 200 هزار مایل از زمین فاصله دارد. بنابراین برای رفتن به ماه باید از این کمربند عبور کنیم. این عمل غیرممکن است، مگر اینکه فرد در محفظه‌ای که عرض دیواره‌های آن 4
فوت است قرار گیرد.
گرانش و جاذبه ماه یک ششم مقدار آن در زمین است. این جاذبه باعث می‌شود که فضانوردان ، گاهی جست و خیز کنند و روی هوا باشند و گاهی درست مثل اینکه روی زمین راه می‌روند ، حرکت کنند. هنگامی که یک فضانورد زانوهای خود را خم می‌کند تا با آخرین توان خود بپرد، بیشتر از دو فوت نمی‌تواند بپرد و این تنها یک تعبیر دارد. آنان بیشتر از آنکه یک انسان عادی می‌تواند در روی زمین بپرد، نمی‌توانند بالاتر بپرند. همچنین بارها دیده شده که فضانوردان در هنگام فرود به سختی روی زانوهای خود فرود می‌آیند. آیا در این حالت آنها در معرض خطر پاره یا سوراخ شدن
لباس‌های فضانوردی خود که هوای داخل آن تنظیم شده است قرار ندارند؟
مباحث مرتبط با عنوان
