مدّتی بود که
حبابه والبیه نزد
امام باقر علیه السلام نرفته بود.
وقتی که خدمت ایشان مشرّف شد، امام پرسید:« چرا مدّتی است نزد ما نیامده ای؟» حبابه گفت:«قسمتی از موهای سرم سفید شده و من ناراحتم.»
امام باقر علیه السلام دست مبارک خود را روی سر حبابه گذاشت و دعایی خواند. موهای سر حبابه سیاه و چهره‌اش جوان شد. امام آینه‌ای به دست او داد و او خود را در آئینه دید و خوشنود شد.
امام فرمود:« ای حبابه! قبل از آنکه خداوند
آدم علیه السلام را خلق کند،
نور ما را آفرید. ما به تسبیح او مشغول بودیم و
ملائکه تسبیح را از ما آموختند.»
منابع:
بحار الانوار، ج 46، ص 237، ح 16.
منابع:
بحار الانوار، ج 46، ص 284، ح 87.
