امام علی علیه السلام اوقاف و
صدقات فراوانی را که خود در راه خدا وقف کرده بود، اداره می‌کرد و به مصارف لازم می‌رساند. او اندکی قبل از شهادت، این مسؤلیت را طی حکمی کتبی و رسمی به پسر بزرگش، امام حسن علیه السلام، واگذار کرد و در آغاز آن حکم نوشت:
«
هذا ما امر به عبداللّه علی بن ابیطالب،امیرالمؤمنین فی ماله ابتغاء وجه اللّه لیولجه به الجنّه و یعطیه به الامنه. فانّه یقوم بذلک الحسن بن علی یأکل منه بالمعروف و ینفق منه بالمعروف فان حدث بحسن حدت و حسین حیّ قام بالامر بعده واصدره مصدره. و انّ لابنی فاطمه من صدقه علی مثل الذی لبنی علی و انی انما جعلت القیام بذلک الی ابنی فاطمه ابتغاء وجه الله و قربه الی رسول الله و تکریما لحرمته و تشریفا لوصلته. »
(این فرمانی است از جانب بنده‌ی خدا، علی بن ابی طالب، امیرمؤمنان، درباره دارایی خود. به وسیله این فرمان که با نیتی خالصانه نوشته می‌شود، از خدا می‌خواهم مرا به بهشتش وارد سازد و از عذابش ایمن گرداند. پس از من
حسن بن علی متولّی این امر است که به مقدار متعارف از آن استفاده کند و ببخشد و اگر در حیات
حسین برای حسن حادثه‌ای رخ داد، حسین جانشین حسن خواهد شد. بهره‌ی فرزندان
فاطمه با سایر فرزندان علی یکسان است و من فقط به دلیل تقرّب به خدا و شرافت نسبت به
رسول خدا صلّی الله علیه وآله و سلّم زمام اوقاف و صدقات اموالم را به پسران فاطمه واگذار کردم.)
مراجعه شود به:
امام حسن علیه السلام در دوران خلافت پدر
