اين حافظه نهان در اساس بافري است بسيار بزرگ كه مي‌تاند چندين بلاكرا در خود جاي دهد . وقتي كه سيستم مي‌خواهد بلاك حاوي ركوردمورد نظر كاربر را بخواند, علاوه بر اين بلاك , تعدادي بلاك ديگر را نيز طي يك عمل واحد انتقال فيزيكي به اين بافرانتقال مي‌دهد . سپس بلاك حاوي ركورد مورد نظر به بافر كوچكتري كه در اختيار سيستم فايل است , منتقل مي‌شود و از اينجا ركورد , در اختيار برنامه كاربر قرار مي‌گيرد

اگر درخواست بعدي خواندن (برنامه كاربر ) به ركورد بلافاصله بعدي و يا ركوردهاي همسايه با ركورد خوانده شده مربوط باشد, در اين صورت ديگر نياز به انجام عمل ورودي/ خروجي در محيط فيزيكي ذخيره سازي نخواهد بود. بدينسان , تعداد دفعات عمل ورودي /خروجي به طول قابل ملاحظه اي كاهش مي‌يابد و از اين رهگذر , پردازش فايل تسريع مي‌شود.

براي پياده سازي اين بافر , يك راه اين است كه بافري بزرگ در حافظه اصلي , (در صورتي كه سيستم تنگناهاي حافظه‌اي نداشته باشد) در منطقه بافرها و يا در ناحيه‌يا خاص در بخشي از حافظه اصلي در نظر گرفته شود. را ه ديگر اينكه , بافر بزرگ در كنترولر دستگاه ذخيره سازي باشد .

در استفاده از اين تكنيك , بايد ملاحظات را منظور داشت از جمله اندازه بافر , نحوه تخصيص آن به فايلها , زمان نوشتن محتواي آن روي ديسك و نيز نحوه پردازش فايل , به ويژه در مورد اختيار بايد توجه داشت كه اگر فايل به طور تصادفي پردازش شود , اين تكنيك باعث كاهش كارايي مي‌شود. زير اساساً براي هنگامي كه پردازش فايل به صورت انبوه انجام گيرد طراحي شده است.