اتمهاي دوره سوم، به روشي مشابه با دوره دوم به تدريج و طي 8 عنصر، به وسيله الكترونها پر ميشوند تا از فلز قليايي سديم به گاز نجيب آرگون برسند. در اين گاز، اوربيتالهاي
پر و طرح
برقرار است. انرژي يونيزاسيون آرگون خيلي زياد (362 كيلوكالري بر مول) است و اين با عدم تمايل زياد براي از دست دادن الكترون در واكنشهاي شيميايي، مطابقت دارد.
با يك نگاه ساده به آرايش الكتروني آرگون، در شگفت ميمانيم كه چرا قشر خارجي اين گاز نجيب كاملاً پر نيست؟
ميدانيم كه تفاوت تراز انرژي ميان
نسبتاً ناچيز است. به همين دليل نميتوان براي عنصري مانند آلومينيم
، يـون يك ظرفـيتي پايـدار
در اختيار داشـت. (در واكنـش آلومينيم با مواد شيميايي ديگري، چون كلر، يك جا، هم تك الكترون وابسته به
و هم جفت الكترون مربوط به
در تشكيل پيوند شركت ميكنند و
را پديد ميآورند.)
در مرز عدد اتمي 18 كه مخصوص آرگون است، فاحش است. در مبحث بعدي كه مربوط به عناصر دوره چهارم جدول تناوبي است، با ديد عميقتري به اين مسئله مينگريم.