بشیر می گوید:
در یکی از سفرها که به
مدینه رفتم، خدمت
امام باقر علیه السلام رسیدم. امام فرمود: در راه با چه کسانی همراه بودی؟
پاسخ دادم:
« با گروهی از مرجئه.»
امام علیه السلام فرمود: وای بر این مرجئه! وقتی
قائم علیه السلام ظهور کند، آنها به چه کسانی پناه خواهند برد؟
گفتم آنان میگویند:
در آن زمان ما و شما در عدالت مثل هم هستیم!
امام علیه السلام فرمود:
هر کس توبه کند، خداوند نیز او را میبخشد. هر کس نفاق خود را پنهان کند، خداوند او را از خود دور میکند و هر کس نفاق خود را اظهار کند، خداوند خونش را میریزد.
امام علیه السلام دست به گلویش کشید و فرمود:
سوگند به کسی که جانم در اختیار اوست، حضرت مهدی آنها را می کشد همچنان که قصاب گوسفندش را میکشد.
گفتم آنها میگویند: « در آن زمان وقتی کارها به روال خود جریان یابد، حتی به اندازه حجامت هم خون ریخته نمیشود.»
امام علیه السلام فرمود:
سوگند به کسی که جانم در اختیار اوست، این گونه نیست. بلکه به گونهای است که ما و شما (با مشکلاتی رو به رو می شویم که) باید خون و عرق از خود پاک کنیم. آن گاه به پیشانی خود اشاره کرد.
در برخی از احادیث نیز آمده است که حضرت مهدی علیه السلام توبه کسی را نمیپذیرد. شاید بتوان این دو دسته از احادیث را به این صورت تفسیر کرد که امام مهدی علیه السلام توبهی کسانی را که در ظاهر ادعای توبه میکنند، نمیپذیرد،
ولی کسانی که واقعاً توبه نمایند توبه آنان پذیرفته است.
منابع:
بحارالانوار،52/357 حدیث 122 --------- غیبه النعمانی
مراجعه شود به:
روش حضرت مهدی عج با شدت عمل
