پس از شهادت
امام حسین علیه السلام، اسب او که «ذوالجناح» نام داشت، در حالی که پیشانی خود را به خون امام آغشته نموده بود، شیهه‌کشان به جانب خیمه‌ها شتافت.
امام باقر علیه السلام فرمود اسب در آن حال می‌گفت:« وای از ستم امتی که فرزند دختر پیامبر خود را کشتند.»
در زیارت ناحیه مقدس چنین آمده است:« آن هنگام که بانوان حرم، اسب تو را بدون سوار مشاهده کردند و دیدند که زینش واژگون و یالش پر از خون است، از خیمه ها بیرون آمدند، در حالی که موهای خود را پریشان می‌کردند و بر صورت خود سیلی می زدند. آنان برقع از چهره ها افکنده بودند و به صدای بلند شیون می کردند و به سوی قتلگاه می شتافتند. و در همان حال
شمر بر سینه مبارکت نشسته بود و محاسن شریفت را در یک دست گرفته و با دست دیگر با خنجر سر از بدنت جدا می کرد.»
منابع:
- قصه کربلا، ص 375
- الفتوح، ج 5، ص 220
- مقتل الحسین مقرم، ص 283
- زیارت ناحیه
- بحارالانوار، ج 98ص 317.
مراجعه شود به:
