یک روز رسول خدا، فاطمه علیهاسلام را دید که لباسی زبر و خشن پوشیده، با دست خود دستاس می‌کند، در حالی که کودک خود را هم شیر می‌دهد. رسول خدا به گریه افتاد و فرمود:« ای دخترم، تلخی دنیا را برای رسیدن به شیرینی آخرت بچش.»
فاطمه علیهاسلام نه تنها لب به شکایت نگشود، بلکه عرض کرد:«ای رسول خدا، من خداوند را برای نعمت هایش شکر می کنم.»
در این هنگام این آیه نازل شد:« و لسوف یعطیک ربک فترضی » (خداوند آن قدر به تو عطا خواهد کرد تا راضی شوی.) (سوره ضحی،‌آیه 5)

منابع:

• بحارالانوار، ج 43، ص 86.

مراجعه شود به:

• محبت پیامبر به فاطمه علیهاسلام