عمران بن حصین می‌گوید:
من و عمر بن خطّاب در حضور پیامبر خدا بودیم و علی علیه السلام نیز در کنارش نشسته بود. پیامبر صلی الله علیه و آله این آیه را خواند:
«اَمّن یجیب المضطّر اذا دعاه و یکشفُ السوءِ و یَجعَلکم خُلفاء الارضِِ ءَ اله مَع الله قلیلاً ماتذکَّرون»؛ _سوره نمل، آیه 62_(آیا بت‌هایی که معبود شما هستند بهترند یا کسی که دعای مضطّر را اجابت می‌کند و گرفتاری را برطرف می‌سازد و شما را خلفای زمین قرار می‌دهد؟ آیا معبودی با خداست؟ اما شما کمتر متذکّر می‌شوید.»
با شنیدن این آیه حضرت علی علیه السلام از جا جهید. پیامبر به او فرمود:« چه شد که بی‌تاب شدی؟»
علی پاسخ داد:« چرا بی‌تابی نکنم در حالی که خداوند می‌فرماید ما را خلفا و جانشینان زمین قرار می‌دهد.»
پیامبر خدا به علی علیه السلام فرمود:« بی‌تابی مکن که به خدا سوگند، فقط مومنان تو را دوست می‌دارند و منافقان با تو دشمنی می‌ورزند.»

منابع:

• بحارالانوار، ج41،ص 13، حدیث 2 ------ امالی شیخ صدوق