پس از نهضت
امام حسین و حادثه
عاشورا و بازگشت اسرای کاروان به
مدینه، مردم مدینه دست به یک انقلاب عمومی علیه سلطه اموی زدند و شهر را تسخیر کردند. با توجه به این انقلاب و شورش های اجتماعی، ناامنی زیادی در جامعه ایجاد شد و بسیاری از مردم همسران و فرزندان خود را به خانه
امام سجاد علیه السلام فرستادند و امام نیز آنان را پناه داد.
« ابن اعرابی » نقل کرده است:
در زمانی که سپاه
یزید به سوی مدینه راه افتاد تا به جان و مال و ناموس اهل مدینه تجاوز کند، حضرت علی بن الحسین علیه السلام چهارصد نفر را در میان خانه و خاندانش پناه داد و تا زمان بازگشت سپاه و خروج آنان از مدینه از این چهار صد نفر پذیرایی کرد.
مهماننوازی امام به گونه ای بود که برخی از پناهندگان میگفتند:« ما چنین آسایشی را که در خانه علی بن الحسین علیه السلام دیدیم، در خانه پدرمان هم ندیدهایم!»
در بین این پناهندگان، همسر
مروان نیز حضور داشت. (در جریانی که به اخراج هزار نفر از بنی امیه منجر شد، مروان برای همسر خود که دختر
عثمان بود، ابتدا نزد
عبدالله بن عمر در خواست پناهندگی کرد ولی او نپذیرفت. آنگاه خدمت حضرت زین العابدین آمد و از او درخواست کرد. امام نیز پذیرفت.)
این رفتار امام با فردی که پرونده سیاهی از دشمنی و عناد و هتاکی و مبارزه با خاندان اهل بیت دارد، نشانه کمال مروّت و بزرگی و رحمت و عطوفت این ولّی خداست. آری، دریای رحمت
امامت است که حتی استمداد این فرد را هم بی پاسخ نمی گذارد.
منابع:
- بحارالانوار، ج 46، ص 101 به نقل از کشف الغمه
- تاریخ طبری، ج 7، ص 409
مراجعه شود به: