امام خمینی - تواضع در برابر خدا و مردم

نه تنها مناجاتها و عبادتهای خالصانه در دل شب‌ها، نشان از تواضع او بود، بلکه در اجتماع نیز هر که احساس مینمود عملی مورد رضای خداست ردای تواضع را پهن می‌کرد. در نام و نشان، رفت وآمد اطرافیان، شعار و اظهار ارادت‌ها همواره خوف این می رود که انسان خود را گم کرده و در منجلاب هواهای نفسانی فرو رفته وبرای خویش امتیازی بالاتر از دیگران قائل شود، اما این خوی ناپسند در صحیفة زندگی روح‌ا… نقشی نداشت. در یک بررسی اجمالی از نحوة گفتار و کردار امام خمینی در برخورد با اقشار مختلف، این نکته به خوبی روشن می گردد.
یکی از شاگردان حضرت امام می‌گوید: «یک روز … در حالیکه سرم پایین بود عبور می کردم. ناگهان احساس کردم کسی به من سلام کرد وقتی سرم را بالا کردم، چشمم به سیمای امام افتاد، در یک لحظه سنگینی و فشار عجیبی در خود احساس کردم انگار زبانم بند آمده بود، آخر او امام، مرجع تقلید، محبوب، مراد و … من ناچیز، بچه طلبه هفده ساله!»
امام خمینی نه تنها با زیادی دفعات دیدارها زبان اعتراض نمی گشود، بلکه گاه وضعیت سخت و دشواری محیط را نیز تحمل نموده و آزرده خاطر نمی‌گردید، چنانچه نقل شده:
«بسیاری از روزها در یک اتاق کوچک و محقر، متجاوز از صد و پنجاه نفر در هوای گرم و با روشنایی نورافکن‌های تلویزیون و در حالیکه ازدحام بیش از حد مردم، آنجا را گرم کرده بود، می‌نشستند …»
در همان ساعتی که پس از ملاقاتها، بسیار خسته بودند، وقتی می‌شنوند که پیرمردی از راه دور آمده و سراغ مرادش را می‌گیرد، می‌فرمایند: «بگویید بیاید» پیرمرد که وارد می شود، امام تا کمر

خم شده و احوال‌پرسی گرمی مینمایند.
حضرت امام خود را جدای از دیگران نمی‌دانست همواره می کوشید تا مثل سایرین روی زمین بنشیند و اگر آنها زحمت هستند او نیز شریکشان باشد.
«امام وقتی وارد مجلس می شد هرکجا که جای خالی بود می‌نشست و غالباً دم در و در جمع مردم کوچه و بازار می‌نشست.»
امام که مصداق بارز (اشداء علی‌الکفار) بود و با لحنی آتشین گفت: «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند» در برابر کودکان متواضع بود و خود را خادم آنها می‌دانست و می‌فرمود: «من خدمتگزار شما بچه‌ها هستم. شما بچه‌های خود من هستید، من به شما ارادت دارم، اخلاص دارم، محبت دارم... »