حضرت عباس علیه السلام آخرین شهید از اصحاب
حسین علیه السلام در
کربلا بود و بعد از او کودکانی از آل
ابیطالب که سلاح نداشتند شهید شدند.
روز عاشورا، پس از شهادت عباس بن علی علیه السلام، امام حسین علیه السلام به سپاه دشمن حمله کرد و از راست و چپ بر آنان شمشیر می زد و سپاهیان
کوفه از مقابلش می گریخت. امام می فرمود:« کجا فرار می کنید؟ شما برادرم را کشتید! کجا فرار می کنید؟ شما بازوی مرا شکستید!»
سپس به خیمهها بازگشت.
سکینه از پدر سراغ عمویش، عباس، را گرفت. امام خبر شهادت او را به سکینه داد.
زینب فریاد بر آورد:« آه برادرم! آه عباس!»
همه ی زنان حرم به گریه در آمدند. امام حسین علیه السلام نیز گریست و اشعاری به این مضمون خواند:« برادرم، ای نور چشم و پاره تنم! تو برای من تکیهگاهی مطمئن بودی! ای پسر پدرم! خالصانه رزمیدی تا از پیمانهای که در آن رحیق بهشتی است نوشیدی. ای ماه منیر من، تو در تمام مصائب و سختیها یاورم بودی. بعد از تو زندگی برای ما تلخ است. فردا من و تو در کنار همدیگر خواهیم بود. بدان که به خدا شکایت می برم، به خاطر او صبر می کنم و از تشنگی و سختی به او پناه می برم.»
منابع:
- قصه کربلا، ص 351.
- ابصار العین، ص 30.
- ذریعه النجاة، ص 125.
- مقتل الحسین مقرم، ص 270.
- وسیلة الدارین، ص 273.
مراجعه شود به: