در روایتی از
ابن عباس در تفسیر آیه «
قل لا اسئلکم علیه اجراً الاٌ المودة فی القربی »* آمده است که از
رسول خدا سؤال شد: کسانی که محبت آنها بر ما واجب شده است چه کسانی هستند؟ حضرت پاسخ فرمودند:
علی و
فاطمه و دو فرزندشان «
حسن و
حسین » علیهم السلام و این جمله را سه بار تکرار فرمودند.
در روایتی دیگر از
امام صادق علیه السلام نقل شده است وقتی این آیه بر رسول خدا نازل شد، حضرت فرمود: ای مردم، خداوند تبارک و تعالی اجری را برای من بر شما واجب کرده است { تا مزد رسالتم باشد } آیا شما آن را ادا می کنید؟
کسی چیزی نگفت و حضرت منصرف شدند، فردای آن روز باز پیامبر خدا این جمله را تکرار کردند و کسی چیزی نگفت. روز سوم نیز همین را گفتند و کسی پاسخی نداد.
حضرت فرمودند: خداوند این آیه را بر من نازل کرده است و آیه را تلاوت فرمودند؛ مردم گفتند: اگر این مزد رسالت شماست ادا می کنیم.
سوره شوری، آیه 23 .
امام صادق علیه السلام فرمودند به خدا سوگند که جز 7 نفر کسی آن را ادا نکرد که آن 7 نفر
سلمان و
ابوذر و
عمار و
مقداد بن اسود کندی و
جابربن عبدالله انصاری و غلامی از غلامان رسول خدا بود که به وی «
ثبیت » می گفتند و
زید بن ارقم.
از
امام باقر علیه السلام در تفسیر آیه «
ان لله یامر بالعدل و الاحسان و ایتاء ذی القربی »* نقل شده است که مراد از « ذی القربی » در این آیه حسن و حسین و امامان از نسل اوست.
سوره نحل، آیه 76 .
منابع:
بحار الانوار، ج 24، ص 188، حدیث 7 - ارشاد القلوب،
بحارالانوار، ج 23، ص 237، حدیث 3 ـ قرب الاسناد، ص 38.
مراجعه شود به:
امام حسین در قرآن