البتکین
«351 - 35 ق / 962 - 963 م»
تاریخ غزنه در دوره اسلامی، از غلبه البتکین، حاجب قلعه غزنه آغاز میشود.
البتکین از غلامان ترک دربار
آل سامان بود که تحت انقیاد امیران سامانی قرار داشت.
همچنین از حاجبان و سالاریان دربار
عبدالملک بن نوح سامانی به شمار میرفت که توانست فتنه بکر بن مالک را با خدعه و کشتن وی «رمضان 345 ق / دسامبر 956 م» دفع کند.
از آن پس نیز امارت خراسان ظاهراً با پادرمیانی البتکین به
ابوالحسن محمد بن ابراهیم سیمجور رسید که بعدها خود به کوشش بلعمی وزیر، امیر خراسان شد «ذی الحجه 349 ق / ژانویه 961 م». وی بعدها از ترس امیر سامانی به غزنین رفت و به این ترتیب در قلعه غزنه تا پایان عمر، فرمانروایی داشت.
غزنه در سرزمین زابلستان، شهر و قلعهای محکم بود که به امرای مستقل محلی بودایی تعلق داشت. هوان تسونگ ، زایر معروف بودایی چین که مقارن اواخر عهد
ساسانیان به این نواحی آمده بود، از این شهر به نام «
هوزینا » نام میبرد و از قراین چنین بر میآید که وقتی البتکین، حاجب قلعه، آنجا را از دست لاوک، فرمانروای محلی آن ولایت گرفت «351 ق / 962 م» غلبه خود را بر آن ولایت همچون نوعی غزوه و جهاد با هندوان تلقی کرد.
لاوک هندو، که ظاهراً در دنبال شکست از البتکین، به اسلام روی آورد، در غلبه البتکین بر غزنه، هر چند فرمانروایی خود را از دست داد، اما در مقابل جانش را در پناه مسلمان شدن حفظ کرد. وی بعد از وفات البتکین «شوال 352 ق / نوامبر 963 م» در صدد اعاده ملک از دست رفته برآمد «354 ق / 965 م» که توفیقی حاصل نکرد.
