امیرالمؤمنین علی علیه السلام درباره بی اعتنایی به دنیا و دوری از آن، اشعاری را به این مضمون سروده است:
« هر کس فریفته‌ی دنیای پست شده، محروم گشته و دنیا در برابر فریبی که به مردمان پیشین داده، سودی به آنان نرسانده است.
دنیا برای من به شکل عروسی زینت یافته ظاهر شد و من به او گفتم:« کسی غیر از مرا بفریب که من از دنیا روی گردانم، و نادان و جاهل نیستم که فریبت را بخورم. مرا با دنیا چه کار، در حالی که
محمد صلی الله علیه و آله در سرزمینی بدون آب و گیاه و در میان صخره ها عمر خویش را سپری کرد!
گیرم که تمام گنج‌ها و جواهرات و ثروت
قارون و سلطنت قبیله‌ها به کمک ما بیاید، آیا تمام این‌ها رو به زوال و نیستی نیست؟
پس ای دنیا، غیر مرا فریب بده که من رغبتی به تو و به عزت و سلطنت و امکاناتت ندارم. من خود را به روزی خود قانع ساخته‌ام. پس سراغ کسی برو که زیاده‌خواه باشد؛ چرا که من از روز دیدار خداوند می ترسم و از عذاب جاوید و زوال ناپذیر الهی نگرانم. »
منابع:
- بحارالانوار، ج 40، ص 328 ------ مناقب
