هنگامی که
امام هادی علیه السلام در بستر بیماری افتاده بود،
ابوهاشم جعفری اشعاری به این مضمون درباره‌اش سرود:
آن هنگام که به من خبر دادند امام هادی علیه السلام نحیف و رنجور گردیده است،
زمین برای من مضطرب و نا آرام شد
و دلم سنگین گشت
و تب و لرز مرا فرا گرفت.
گفتم جانم یکپارچه فدای او باد
که بیماری تو، دین را نیز علیل و بیمار کرده است
و بدین جهت ستارگان آسمان فرو رفته‌اند و درخشندگی ندارند.
تعجب می کنم که مبتلا به درد و بیماری شده‌ای
در حالی که تو امامی هستی که هر درد و مرضی را ریشه‌کن می سازی،
مرهم و طبیب دردهای دین و دنیا هستی،
و تویی آن‌کس که به مردگان و زندگان حیات می‌بخشد.
منابع:
- بحارالانوار، ج 50، ص 222، ح 9.
مراجعه شود به:
