یکی از بهترین دستورات اسلام در حل مشکل جنسی و ایجاد آرامش در محیط کار و زندگی که ده ها هدف مقدس دیگر را نیز تامین می کند، ازدواج موقت است. در این حکم الهی منافع فراوانی برای زنان و مردان در نظر گرفته شده و تمام جوانب این مطلب در کتب فقهی روشن گردیده است.
زن و مرد می‌توانند ازدواج موقت کنند، درست همانگونه که با هم ازدواج دائم می‌کنند. مرد با مهریه‌ای مشخص -برای مدت یک سال یا کمتر یا بیشتر - از زن خواستگاری می کند. سپس عقد خوانده می شود و این دو مثل زن و شوهر دائمی همسر یکدیگر محسوب می‌گردند، از مزایای زندگی مشترک بهره می برند، زندگیشان مقدس فرزندانشان محترم و روابط‌شان حلال و خدایی است.
هرگاه مدت زمان عقد تمام شود، خود به خود از هم جدا می شوند و نیازی به طلاق نیست، و اگر مایل بودند می‌توانند مجدداً عقد موقت یا عقد دائم بخوانند، و در طول مدت هم اگر خواستند از هم جدا شوند، مرد می‌تواند باقی‌مانده مدت ازدواج را که حق اوست به همسرش ببخشد و همین باعث پایان یافتن زمان محرمیت است.
ازدواج موقت امریست سهل و کارساز و قانونمند که مانع روابط نامشروع زنان و مردان می گردد. البته زن همان طور که در یک زمان نمی‌تواند همسر دائمی دو نفر باشد، نمی تواند به ازدواج موقت دو نفر درآید.
سایر احکام ازدواج موقت در رساله های مراجع موجود است.
نکته قابل تاکید این است که ازدواج موقت به دستور رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم قانونی شد و در زمان او به آن عمل می‌شد. در زمان
ابوبکر و اوائل حکومت
عمر هم جاری بود، ولی بعداً عمر از آن جلوگیری کرد و طی بیانیه‌ای آن را ممنوع کرد.
متاسفانه امروزه در
اهل سنت این عمل الهی بسیار نامشروع جلوه داده شده است.
امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود:«اگر عمر از متعه (ازدواج موقت) نهی نکرده بود کسی جز انسان شقی به زنا آلوده نمی شد.»
این جمله امام به برنامه ریزان جوامع اسلامی رهنمود می دهد که راه جلوگیری از «زنا» باز کردن مسیر ازدواج موقت است.
مراجعه شود به:
اولاد نامشروع
ازدواج پیش از اسلام
حدود ارتباط بین زن و مرد نامحرم
