امامت و رهبری که به معنای سکانداری مدیریت جامعه و مستلزم تدبیر همه شئون زندگی مردم است، قطعاً با برقراری ارتباط با افراد مختلف جامعه عملی می‌شود.
در عصر
حضرت سجاد علیه السلام، حق حکومت و رهبری که در انحصار آن بزرگوار بود، به خاطر ظلم و تعدی نظام سیاسی اموی از او سلب شده بود ولی امام به اندازه امکانات خود و با مراعات شرایط زمان و مکان با افراد مختلفی از جامعه ارتباط برقرار می‌کرد و بر اساس وظیفه امامت خویش، آنها را هدایت می‌فرمود.
ابعاد این ارتباط اجتماعی بسیار گسترده است که به برخی از آنها اشاره می‌شود:
مراجعه شود به:
