ابو شجاع دیلمی

«415 - 403 ق / 1024 - 1013 م»

بعد از بهاءالدوله، پسرش ابو شجاع ملقب به سلطان الدوله در شیراز به امارت نشست. بصره را به برادر خود رکن الدین ابوطاهر و کرمان را به برادر دیگر ابوالفوارس داد. عراق را هم همچنان در دست نایب و وزیر پدرش فخر الملک باقی گذاشت و خود در شیراز اقامت کرد. خلیفه هم که خلعت و لوا برایش فرستاد القاب پوچ تازه‏ای به او اعطاء کرد - عمادالدین شرف الدوله مؤید المله مغیث الامه صفی امیر المؤمنین - مع هذا خود او چندی بعد با عصیان و مخالفت ابوالفوارس مواجه شد که با لشکری از دیلمیان عزیمت فارس کرد، اما سلطان الدوله سپاه وی را مغلوب و منهزم کرد و او ناچار در بُسْتْ به سلطان محمود غزنوی پناه برد «407 ق / 1016 م» و با آن که وی او را یاری هم کرد، موفق به استرداد کرمان نشد. ناچار چندی بعد هم نزد شمس الدوله صاحب همدان به سر برد و سرانجام مجبور به مصالحه با برادر گشت. سلطان الدوله و عراق هم با مخالفت برادر دیگرش مشرف الدوله ابو علی مواجه گردید «411 ق / 1020 م» و بعد از دو سال کشمکش کار آنها هم به مصالحه انجامید، با این قرار که فارس و کرمان به سلطان الدوله متعلق باشد و عراق در تصرف مشرف الدوله باقی بماند «413 ق / 1022 م». چند سال بعد سلطان الدوله در شیراز به سن سی و دو سالگی وفات یافت «415 ق / 1024 م».