ابو جعفر خلف بن لیث

«314 - 352 ق / 926 - 963 م»

پس از یک دوره کندی و نا آرامی در سیستان که افزون بر یک دهه به طول انجامید و تنی چند از نوادگان یعقوب و عمرو، هر یک برای مدتی کوتاه زمام امور را به دست داشتند،
سرانجام اهالی سیستان بر حاکم محلی شوریده و در این میان یکی از افراد خاندان صفاری به نام «ابو جعفر احمد بن محمد بن خلف بن لیث» را به فرمانروایی برگزیدند.

ابو جعفر در سال 314 ق - 926 م از بُست به سیستان آمد و سال بعد به رُخَج رفت و به این ترتیب در 316 ق / 928 م دوباره به سیستان بازگشت. در 320 ق / 932 م، نامه‏ای به بغداد نوشت که در طی آن نامه آزادی تنی چند از صفاریان را خواستار شد.
مقتدر خلیفه عباسی پسران محمد عمرو «طاهر و یعقوب» و ابوالحفص را از زندان آزاد و روانه سیستان نمود.

ابو جعفر در آبادانی شهرها، آرامش و رفاه مردم کوشش فراوان می‏کرد که می‏توان از دوران او به عنوان

روزگار آرامش و امنیت در سیستان

یاد کرد. وی پادشاهی بخشنده، با تدبیر و عالم و هنرمند بود. سپهسالاری سپاه ابو جعفر بر عهده فردی به نام
ابوالفتح بود که در امور لشکری از هوش، تدبیر و تجربه زیادی برخوردار بود.
هر چند که این سرداری دیری نپایید و بالاخره ابوالفتح که بر امیر خود شوریده بود، در نبردی بی حاصل به دست یکی از چاکران جعفر به نام «زردانی» به قتل رسید.


امیر جعفر نیز به دست شمار دیگری از امیران از جمله

عبدالله بن عقیل،
ابوالعباس طاهر بن عمر و
زردانی نوکر خانه او،

در سوم ربیع الاول 352 ق / اول آوریل 963 م، کشته شد.