ابوالحارث محمد بن علی
«حک 48 407 ق / 1017 م»
ابوالحارث محمد بن علی بن
مأمون بن محمد ، پس از کشته شدن عمویش بر سر کار آمد. سلطان محمود که در بلخ مترصد فرصت بود، قتل داماد و نجات خواهر خود را دستاویز ساخت و آهنگ خوارزم کرد. در آغاز به سفارش خواجه احمد حسن وزیر، با خوارزمیان به نرمی رفتار کرد تا جان خواهرش به خطر نیفتد؛ پس فرستادهای نزد امیران لشکر خوارزم گسیل داشت و از آنان خواست که قاتل ابوالعباس را همراه خواهرش نزد او فرستند و خطبه به نامش بخوانند. البتگین بخاری و دیگر بزرگان خوارزم این شرایط را از ترس محمود پذیرفتند، اما به جای قاتلان اصلی خوارزمشاه چند تن از افراد عادی را
دربند کردند و به محمود پیام دادند که آماده تسلیم آنانند. اما سلطان که قصد تصرف خوارزم را داشت، کار جنگ را ساز کرد و روانه خوارزم شد. جنگی سخت در گرفت که به شکست قطعی خوارزمیان انجامید. البتگین بخاری، خمار تاش و شادتگین را که سران شورشی لشکر خوارزم بودند، دستگیر شدند. محمود آنان را به زیر پای پیلان انداخت و بکشت و پیکرشان را در شهر بگرداند و فرمود تا در شهر آواز در دهند که () هرکس خداوند خویش را بکشد، وی را سزا این باشد. / 5 صفر 408 ق/ 3 ژوئیه 1017 م (). پس همه مأمونیان را دستگیر کرد و ولایت خوارزم را به حاجب خود آلتونتاش داد و از آنجا بازگشت () ابوالفضل بیهقی: تاریخ ، ص 676؛ عقبی: تاریخ یمینی، ص 375 به بعد؛ گردیزی: تاریخ ، ص 396 (). بدین سان مأمونیان برافتادند و
غزنویان بر خوارزم چیره شدند.
