ابو احمد بن ابی عمیر که به «به ابن ابی عمیر» معروف است، یکی از اصحاب والامقام
حضرت رضا علیه السلام است. او نزد علمای شیعه به شدت قابل اعتماد است و احادیث او را حتی
اهل تسنّن نیز معتبر می‌دانند. وی که مردی زاهد و عابد و با تقوی بود و مثل گوهری تابناک در بین اصحاب امام می‌درخشید، بزّاز بود و با مردم داد و ستد می‌کرد.
روزی در میان معاملاتی که داشت، ضرر هنگفتی کرد و تمام اموالش از بین رفت و فقیر و محتاج شد. مردی که ده هزار درهم به او بدهکار بود، وقتی از وضعش خبردار شد، در صدد پرداخت بدهی خود بر آمد. خانه‌ی خود را به مبلغ ده هزار درهم فروخت و به خانه او رفت. در را کوبید، ابن ابی عمیر بیرون آمد. مرد گفت:« این بدهی من به شماست.»
ابن ابی عمیر گفت:« این همه پول را از کجا آورده‌ای؟! آیا ارثی به تو رسیده یا کسی آن را به تو بخشیده؟»
مرد گفت:« نه. خانه ای داشتم که آن را فروختم.»
ابن ابی عمیر گفت:« ذریح محاربی برای من از
حضرت صادق علیه السلام روایت کرد که فرمود:« کسی را بابت بدهی‌اش نباید از خانه‌اش بیرون کرد. این پول ها را بردار و ببر، که یک درهم از آن‌را هم بر نمی‌دارم. من این پول را نمی‌پذیرم.»
ابن ابی عمیر بعدها گفته بود:« به خدا قسم در آن وقت حتی به یک درهم آن محتاج بودم.»
منابع:
بحار الانوار، ج 49، ص 278، ح 30.
بحار الانوار، ج 49، ص 273، ح 19.از علل الشرایع، ج 2، ص 216.
