در سوره شوری آیه‌ی 23 چنین آمده است: «
قل لا أسألکم علیه أجرا الا الموده فی القربی » (ای رسول بگو که من برای رسالتم اجری از شما نمی‌خواهم جز اینکه به
اهل بیت نزدیک من محبت کنید)
ابن عباس می گوید: « وقتی این آیه نازل شد، به رسول خدا عرض کردم این کسانی که مودت و محبت آنها واجب شده کیستند؟ »
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «
علی و
فاطمه و
حسن و
حسین » و این جمله را سه بار تکرار فرمود.
در تاریخ چنین آمده است که پس از واقعه
عاشورا وقتی
امام سجاد علیه السلام و سایر اسیران را کنار
مسجد دمشق نگه داشته بودند، پیرمردی جلو آمد و گفت:« خدا را شکر که شما را کشت و مردم را از دست شما راحت کرد.»
امام سجاد فرمود: «ای پیرمرد قرآن خوانده‌ای؟»
گفت:« بله »
فرمود این آیه را خوانده‌ای: «
قل لا أسألکم علیه أجرا الا الموده فی القربی »؟
گفت: « خوانده‌ام.»
فرمود:« ای پیرمرد اهل بیت رسول خدا ما هستیم. به خدا قسم، بدون شک، ما اهل بیت او هستیم. به حق جدمان رسول الله، اهل بیت او ما هستیم.»
پیرمرد به گریه افتاد و توبه کرد. ماجرا به گوش
یزید رسید و پیرمرد را کشت.
در روایت معتبری رسول خدا نتایج محبت و مودت به
آل محمد را بیان می‌کند:
« هر کس با محبت آل محمد بمیرد، شهید از دنیا رفته است. آگاه باشید هر کس با محبت آل محمد بمیرد، در حالی از دنیا می‌رود که همه گناهانش بخشوده شده. در حالی از دنیا می‌رود که گویی توبه کرده و با ایمان کامل دنیا را ترک می‌کند. هر کس با محبت آل محمد بمیرد، فرشته قبض روح، او را به بهشت بشارت می‌دهد و سپس نکیر و منکر نیز او را به بهشت بشارت می‌دهند. هر کس با محبت آل محمد بمیرد، او را چنان به بهشت می‌برند که عروس را به خانه‌ی شوهر می‌برند. از قبر او دو در به بهشت باز می شود. خداوند قبر او را زیارتگاه ملائکه رحمت قرار می‌دهد؛
و آگاه باشید هر کس با دشمنی آل محمد بمیرد، روز قیامت روی پیشانی‌اش نوشته شده: « مأیوس از رحمت خدا.» هر کسی با دشمنی آل محمد بمیرد، کافر از دنیا رفته و هرگز بوی بهشت را نخواهد شنید.»
مراجعه شود به
اهل بیت، عترت، آل رسول، قربی
استواری در برابر لغزش ها با دوستی علی علیه السلام
دستور به دوستی خدا، پیامبر - ص -، و امامان علیهم السلام
آثار دوستی خدا و پیامبر اکرم
دوستی و دشمنی بر اساس حق
ورود دوستدار امام علی علیه السلام به بهشت
منابع:
بحارالانوار، ج 23، ص 241، ح 12.
بحارالانوار، ج 45، ص 129.
بحارالانوار، ج 23، ص 233.
