نرمش در مسائل شخصی و صلابت در مسائل اصولی

پيغمبر ملايم بود و بايد يك رهبر ملايم باشد، مقصود اين است كه پيغمبر در مسائل فردي و شخصي نرم و ملايم بود نه در مسائل اصولي و كلي. در آن جا پيغمبر صد در صد صلابت داشت يعني انعطاف ناپذير بود. پيغمبر در سلوك فردي و در امور شخصي نرم و ملايم بود ولي در تعهدها و مسئوليت هاي اجتماعي نهايت درجه صلابت داشت. پس پيغمبر در مسائل اصولي هرگز نرمش نشان نمي داد در حاليكه در مسائل شخصي فوق العاده نرم و مهربان و فوق العاده عفو داشت و با گذشت بود. عليعلیه‌السلام در مسائل شخصي و فردي در نهايت درجه نرم و مهربان و خوشروست ولي در مسائل اصولي يك ذره انعطاف نمي پذيرد. پس سبك و متد و روش و منطقي كه اسلام در رهبري و مديريت مي پسندد لين بودن و نرم بودن و خوشخو بودن و جذب كردن است، نه عبوس بودن و خشن بودن. حضرت عليعلیه‌السلام در مسائل شخصي خوشخو و خنده رو بود و مزاح مي كرد ولي در مسائل اصولي انعطاف ناپذير بود. پيغمبر با مسلمين آن چنان اخلاق نرمي داشت كه عجيب بود. فريفتگي و شيفتگي مسلمين نسبت به پيغمبر فوق العاده است. شيعه و سني روايت كرده اند كه گاهي اتفاق مي افتاد بچه در دامن پيغمبر ادرار مي كرد. تا او ادرارش شروع مي شد پدر و مادر ها ناراحت و عصباني مي دويدند كه بچه را از بغل پيغمبر بگيرند. مي فرمود: "لاترزموا" اين كار را نكنيد، بچه است، اداراش گرفته است، اري نكنبيد ادرار بچه قطع شود كه موجب بيماري مي شود. ( اين مسأله در طب روانشناسي امروز ثابت شده است) تا اين حد پيغمبر اكرم ملايم بود.