لهو و لعب یعنی حرکت پوچ و بی معنی که صرفا برای کشتن وقت فراغت است و هیچ ثمری برای دین و دنیا و آخرت آدمی ندارد. لهو و لعب امری است منفی، و مومن هرگز عمر خود را به بطالت نمی‌گذراند.
خداوند راجع به خود می فرماید ما اهل بازی نیستیم:«
و ما خلقنا اسماء و الارض و ما بینهما لاعبین» (زمین و آسمان و آنچه را در میان آنهاست از سر بازی نیافریده‌ایم.) و انبیا و مومنین را نیز از لهو و لعب، دور می‌داند:«
والذین هم عن اللغو معرضون مومنون » (و مومنین کسانی هستند که کار لغو و بیهوده نمی‌کنند.)
امام باقر علیه السلام فرمود:«سرگرمی مومن چهار چیز است: رسیدگی به مرکب سواری، گفتگو با برادران ایمانی، خلوت و همنشینی با همسر، و
نماز شب.»
امام سجاد علیه السلام در مناجات ذاکرین فرمود:«خدایا توبه می کنم از هر لذتی بدون ذکر تو، و از هر راحتی بدون انس تو، و از هر شادی بدون قرب تو، و از هر مشغولیتی در غیر مسیر طاعت تو ...»
بنابراین در نگرش اسلام، تفریح و سرگرمی باید دور از لغو و پوچی باشد و هدفی والا در بر داشته باشد.
منابع:
قرآن
مفاتیح الجنان
