در روز عاشورا پس از آن که عمودی آهنین بر فرق مبارک عباس علیه السلام فرود آمد و او از اسب بر زمین افتاد و فریادزنان برادرش را صدا زد،
امام حسین علیه السلام خود را بر بالینش رساند و با دیدن حال او فرمود:« اکنون کمرم شکست و راه چاره به رویم بسته شد.»
و با دیدن چشم تیر خورده و تن در خون طپیده عباس بر روی زمین در کنار
فرات، خم شد و در کنار او نشست و گریست تا عباس جان سپرد. سپس او را به سوی خیمه برد.
برخی راویان گفته اند امام حسین علیه السلام بدن عباس را از شدت زخم و جراحات نتوانست از قتلگاهش به جایی که اجساد شهدا در آن جا بود حمل کند.
منابع:
مراجعه شود به:
