باز هم سخن از حافظ است.شاعری که متعلق به همه ی اعصار و قرون است.شعر او به هیچ طبقه یا دوره ای متعلق نیست.در کلام او رمزی نهفته است که آنرا نمی توان به هیچ مسلک و طریقتی نسبت داد. کلامش همیشگی است.
در غزلیات حافظ امثالی به چشم می خورد که طبعاً آفریده ی خود او است،و به علت حکمت عمیقی که در آنهاست به صورت امثال سائر در آمده است.
"ارسال المثل یا تمثیل از صنایع معنوی علم بدیع در ادبیات است و آن است که عبارت نظم یا نثر را به جمله ای که مََثل یا شبیه آن متضمن مطلبی حکیمانه است بیارایند."
آنچه در لسان اهل ادب به "مَثل"تعبیر کنند،عبارتست از:"تشبیه امری به امر دیگرتا از آن فایدتی حاصل آید."
1-شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها
"حافظ"
کاربرد:کسی که رنج ومشقتی ندیده از احوال شخص مصیبت دیده با خبر نیست.
من همچون پیاده تو سواری
زرنج پایم آگاهی نداری
"فخرالدین اسعد گرگانی"
2- صلاح کار کجا و من خراب کجا
ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا
کاربرد:درجایی که بین دو موضوع تفاوت واضحی باشد.
میان ماه من تا ماه گردون
تفاوت از زمین تا آسمان است
3-آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت ، با دشمنان مدارا
کاربرد:آسودگی خیال با کسی است که با دوست و دشمن به خوبی رفتار کند.
گر بنده کنی ز لطف آزادی را
بهتر که هزار بنده آزاد کنی
"سعدی "
**********************************************
شما نیز مارا در این بحث یاری دهید....
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 411
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!