خاطرات موتور سیکلت: The Motorcycle Diaries کارگردان: والتر سالز
بازیگران : گائل گارسیا برنال( ارنستو چه گوارا) و رودریگو دلرا سرنا( آلبرتو گرانادو)
پیش از این نیز چند فیلم هالیوودی در باره چه گوارا و نقش او در انقلاب کوبا ساخته شده که بیشتر آنها بر جنبه های ماجراجویانه و قهرمانانه شخصیت و زندگی او تاکید داشته اند، اما والتر سالز کارگردان جوان برزیلی (سازنده فیلم هایی چون ایستگاه مرکزی و پشت خورشید ) در فیلم جدید خود که به دوران جوانی چه گوارا، پیش از پیوستن او به جنبش چریکی می پردازد، تصویر دیگری از او ارائه می کند که با تصویر آشنا و تا حدی کلیشه ای و قالبی او کاملا متفاوت است.
چه گوارای سالز، همان چریک مارکسیست ضد امپریالیست نیست که برای نجات خلق محروم آمریکای لاتین اسلحه برداشته و در کوبا شانه به شانه فیدل کاسترو می جنگد، بلکه دانشجوی پزشکی عاشق پیشه ای است که بیش از انقلابی گری و مبارزه به دنبال ماجراجوئی و هوسبازی است.
از طرفی او برخلاف چه گوارای قدرتمند و شکست ناپذیر، از نظر جسمی موجودی ضعیف و ناتوان است که به بیماری آسم مبتلاست و تحمل کمترین سختی و گرما و سرما را ندارد.
به این ترتیب سالز، دست به نوعی آشنائی زدائی از چهره و تصویر افسانه ای و اسطوره ای و فوق بشری چه گوارا زده است.
سالز فیلم را بر اساس خاطرات دوران جوانی ارنستو چه گوارا ( که با عنوان "خاطرات موتورسیکلت" منتشر شده است) و خاطرات دوست نزدیکش، آلبرتو گرانادو ساخته است که در آن ارنستوی 23 ساله به همراه آلبرتو با موتورسیکلت قدیمی و زهوار دررفته " نورتون 500" به سفری طولانی در درون قاره آمریکای لاتین از آرژانتین تا ونزوئلا دست می زند.
خاطرات موتورسیکلت، یک فیلم جاده ای (Road Movie) زیبا و شاعرانه است که به سبک فیلم های دهه شصت آمریکائی مثل ایزی رایدر( ساخته دنیس هاپر) ساخته شده است.
در طی این سفر دراز، شخصیت فیلم سالز از یک جوان هوسباز و حساس از یک خانواده مرفه آرژانتینی، به یک انسان مسئول و آگاه نسبت به دردها و رنجهای مردم آمریکای لاتین متحول می شود و به شناخت تازه ای از خود و جهان پیرامونش دست می یابد.
فیلم به سبک فیلم های جاده ای پر است از موسیقی و صحنه های غیر منتظره که در طول راه برای شخصیت های فیلم پیش می آید.
در طول راه آنها با کارگران و معدنچیان مارکسیست شیلیائی که برای حقوق از دست رفته شان مبارزه می کنند، مواجه می شوند.
در بلندی های ماچوپیچو در پرو به سرخپوست های آمریکای لاتین و بازمانده های قوم اینکا می رسند که تمدن و فرهنگ دیرینشان توسط استعمار غارت شده و از بین رفته است. بعد از مواجهه با این صحنه هاست که چه گوارا در نامه ای خطاب به مادرش می نویسد:" نمی دانم دنیای اطراف ماست که دارد تغییر می کند یا چیزی در درون ما."
ساختار روایتی فیلم کاملا خطی است و بر اساس توالی زمانی سفر چه گوارا و یادداشت های او و دوستش پی ریزی شده است. اما استفاده از صدای چه گوارا به صورت Voice Over و گنجاندن عکس های سیاه و سفید از معدنچیان و ماهیگیران در لا به لای تصاویر فیلم، بر غنای تصویری فیلم افزوده است.
سکانس دهکده جذامیان از بهترین سکانس های فیلم است و در برخی لحظه ها، خصوصا لحظه رقص جذامیان، شباهت ناگزیر غریبی به فیلم خانه سیاه است فروغ فرخزاد دارد.
رابطه چه گوارا با بیماران جذامی بسیار صمیمانه و نزدیک ترسیم شده است. او با آنان غذا می خورد، فوتبال بازی می کند، می رقصد و بدون ترس از انتقال بیماری جذام، به زخم هایشان دست می کشد. جذام خانه و بیماران جذامی، جامعه تمثیلی کوچکی است از قاره بزرگ آمریکای لاتین که چه گوارا، تئوری و دریافت سیاسی تازه اش را در آنجا محک می زند. او به کشور- قاره ای به نام آمریکای لاتین با ملتی واحد و یکپارچه می اندیشد و شعار اتحاد ملت های آمریکای لاتین را در میان جذامیان سر می دهد.
شاید روایت سینمائی شاعرانه و غیر متعارف والتر سالز از زندگی چه گوارا، به مذاق کسانی که هنوز از منظری ایدئولوژیک وتنگ نظرانه به شخصیت و زندگی او می نگرند، خوش نیاید اما تصویری کاملا انسانی ورئالیستی از این چهره سیاسی و انقلابی برجسته تاریخ معاصر ترسیم می کند.
خاطرات موتورسیکلت، نمونه ای درخشان و فراموش نشدنی در گونه فیلم های جاده ای و اثری تحسین بر انگیز از سینمای آمریکای لاتین است.
مطالب برگرفته از :bbc
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 134
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!