در سال 1913 بور مدلی را ارائه داد که به معادله هایی نظیر معادلة بالمر برای طول موج هایی که اتم هیدروژن تابش میکرد منجر شد. نظریة بور با تصویر رادرفورد از اتم به صورت یک هسته و الکترون هایی که در مدارهایی دایره ای به دور آن حرکت می کنند شروع م یشود. در این نظریه، بور فرض هایی کرد و نظرات کوانتومی جدید پلانک و اینشتین را با توصیف سنتی ذره در حرکت دایره ای یکنواخت ترکیب کرد.
با قبول نظر پلانک در مورد کوانتیده بودن ترازهای انرژی، بور فرض کرد که در اتم هیدروژن فقط مقدارهای معینی برای انرژی کل (انرژی جنبشی الکترون به علاو انرژی پتانسیل) می تواند وجود داشته باشد. این ترازهای انرژی مجاز به مدارهای مختلفی مربوط است که الکترون به دور هسته حرکت می کند، مدارهای بزرگتر به انرژی های کل بزرگتر مربوط اند.
افزون بر این، بور فرض کرد که الکترون در این مدارها امواج الکترومغناطیسی تابش نمی کند. به این دلیل این مدارها، مدارهای
مانا یا حالتهای مانا نامیده می شوند. بور تشخیص داده بود که مدارهای بدون تابش، به طوری که بعداً نامیده شدند، قانونهای فیزیک را نقض می کنند. ولی فرض چنین مدارهایی لازم بود، زیرا قانون های سنتی حاکی از این بودند که وقتی الکترون در یک مدار دایره ای شتاب بگیرد امواج الکترومغناطیسی تابش می کند و اتلاف انرژی حمل شده توسط امواج به فروپاشی مدار می انجامد.
برای ادغام کردن با مفهوم فوتون اینشتین، بور نظر داد که فوتون فقط وقتی گسیل می شود که الکترون، نظیر شکل زیر، از مداری بزرگتر و با انرژی بیشتر به مداری با انرژی کمتر تغییر مدار دهد. الکترون ها چگونه به مدارهای انرژی بالاتر در مکان اول می رسند؟ آنها با گرفتن انرژی موقع برخورد اتم ها به آنجا می رسند و این وقتی پیش میآید که گاز گرم یا ولتاژ بالایی به آن اعمال می شود.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 2228
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!