طبق پیش بینی ستاره شناسان، دست کم دو سیاره بزرگ دیگر در منظومه خورشیدی وجود دارد.
همانطور که می دانیم، پلوتو محدوده خود در منظومه خورشیدی را با بیش از 1500 جسم یخی کوچک و احتمالاً تعداد غیرقابل شمارشی اجرام تاریک تر و کوچک تر که هنوز آشکارسازی نشده اند تقسیم کرده است.
در دو مقاله ای که به تازگی چاپ شده است دانشمندان در دانشگاه کمپلوتنس مادرید و دانشگاه کمبریج خاطرنشان کردند که طبق پذیرفته ترین نظریه، مدار اجسام فرانپتونی باید در فاصله 150 واحد نجومی بوده و صفحه مداری آنها (انحراف مداری) مشابه سیارات منظومه خورشیدی خودمان باشد و به صورت تصادفی توزیع شده باشند.
اما این با چیزی که در واقعیت مشاهده شده متفاوت است. آنچه اخترشناسان می بینند دسته ای از اجرامی با فواصلی بسیار پراکنده است (بین 150 تا 525 واحد نجومی) و انحراف مداری که بین 0 تا 20 تغییر می کند.
کارلوس دلا فونته از UCM می گوید:`این اجرام اضافه که دارای پارامترهای مداری غیرمنتظره هستند باعث شدند تا ما بر این باور باشیم که نیروهای نامرئی، توزیع المانهای مداری ETNO (ETNOs=the extreme trans-Neptunian objects) را تغییر می دهد. و ما فکر می کنیم که محتمل ترین توضیح این است که سیارات ناشناخته دیگری، فرای نپتون و پلوتو وجود دارند.`
این تیم در مطالعاتشان اثری را که مکانیزم کزای (Kozai mechanism) نامیده می شود و به آشفتگی گرانشی یک جرم بزرگ بر مدار جرمی بسیار کوچکتر که در فاصله زیادی از آن واقع شده مربوط می شود آنالیز کردند. آنها چگونگی تأثیر سیاره مشتری بر روی دنباله دار 96P/Machholzl را بررسی کردند و فکر می کنند شاید این سر نخی برای توضیح معمای تجمع مدارها در حدود شناسه حضیض نزدیک به صفر درجه که اخیراً برای جمعیت ETNO ها یافت شده، باشد. آنها همچنین سیاره کوتوله ای (2012 VP113) که سال پیش در ابر اورت کشف شد را مورد بررسی قرار دادند. برخی از محققان می گویند به نظر می رسد مدارش به دلیل وجود یک ابر_زمین (Super_Earth) تاریک و یخی که ده برابر بزرگتر از سیاره ماست تحت تأثیر قرار گرفته باشد.
تیم می گوید: `این جرم که شبیه به سدنا است بیشترین فاصله حضیض را در بین سیارات کوچک داشته و مقدار شناسه حضیض آن نزدیک به صفر است. به نظر می رسد تقریباً تمام سیارکهای شناخته شده که نیم قطر اطولشان بزرگتر از 150 واحد نجومی و حضیضشان بیشتر از 30 واحد نجومی است دارای این ویژگی باشند و این حقیقت به عنوان مدرکی برای وجود یک ابر_زمین در فاصله 250 واحد نجومی تعبیر می شود. در این سناریو، دسته ای از سیارک های پایدار به وسیله یک جسم که در فاصله دور قرار دارد هدایت می شوند (سیاره ناشناخته ای بزرگتر از زمین که مقدار شناسه حضیضش به عنوان یک نتیجه مکانیزم کزای، در حدود صفر درجه نوسان می کند.)`
البته تئوری که در دو مقاله منتشر شده پیشنهاد شده است، برخلاف پیش بینی های مدلهای کنونی تشکیل منظومه خورشیدی است که می گوید: هیچ سیاره دیگری ورای نپتون وجود ندارد که مدار دایره ای داشته باشد.
اما این تیم به کشف جدید دیگری نیز اشاره می کند که به دیسک تشکیل سیاره در اطراف ستاره HL ثور مربوط می شود که این دیسک در فاصله 100 واحد نجومی از ستاره قرار گرفته است. HL ثور بسیار سنگین تر و جوان تر از خورشید بوده و این کشف تشکیل سیارات در فاصله چند صد واحد نجومی از مرکز سیستم را پیشنهاد می کند.
آنالیزهای این گروه بر پایه مطالعه 13 جرم متفاوت است و آنچه مورد نیاز است رصدهای بیشتر نواحی خارجی تر منظومه شمسی ماست تا بتوان آنچه را که در آنجا قرار گرفته است تشخیص داد.
ترجمه شده از سایت: universetoday
برخی اجرام بزرگتر و کوچکتر در کمربند کوییپر
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 1615
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!