منو
 کاربر Online
987 کاربر online
 : کامپیوتر
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از صفحه قبلی اقدام کنید.   کاربر offline دبیر گروه کامپیوتر 3 ستاره ها ارسال ها: 1679   در :  جمعه 15 فروردین 1393 [13:23 ]
  بیل گیتس سخن می گوید
 

گیتس افت و خیزهای متعددی را در هاروارد تجربه کرد. او در این باره می گوید: «بعضی از جوانانی که در اطراف من هستند می گویند که ما نمی خواهیم به دانشگاه برویم چون گیتس تحصیلات دانشگاهی را به پایان نرساند و از دانشگاه فارغ التحصیل نشد ولی فرد موفقی است. این سخنان مرا می آزارد، چون دنیا در حال پیشرفت است و هر سال اختصاصی تر و پیچیده تر می شود. در چنین فضایی داشتن تحصیلات دانشگاهی بسیار ضروری به نظر می رسد. اگرچه من از دانشگاه هیچ مدرکی نگرفتم ولی مدتی که در هاروارد بودم از نظر آموزش تجربه خوبی داشتم و دانش بسیاری را در آنجا کسب کردم. من سالهایی را که در دانشگاه بودم بسیار دوست داشتم و اگر ناچار به ترک دانشگاه شدم فقط به این دلیل بود که در فکر تأسیس اولین شرکت نرم افزاری مبتنی بر ریز کامپیوتر بودم و نمی توانستم زمان را برای این کار از دست بدهم، چون می دانستم اگر منتظر فارغ التحصیل شدن بمانم بسیار دیر خواهد شد.»

برای رهایی از خستگی حاصل از دروس دانشگاه، گیتس سعی کرد به یک کار مرتبط با کامپیوتر در منطقه بوستون مشغول شود. شرکت Digital Equipment اولین مکانی بود که او برای یافتن کار به آنجا رفت. گیتس آنجا را خیلی دوست داشت. یرنامه هایی که گیتس برای شرکت Digital Equipment می نوشت از طریق هلی کوپتر از فرودگاه بوستون به ستاد مرکزی این شرکت برده می شدند.

همچنین او به تشویق پوول آلن پرداخت و از او خواست تا در یک شرکت به عنوان برنامه نویس مشغول به کار شود. این شرکت Honey-Well نام داشت و در بوستن واقع بود. اکنون گیتس و آلن نزدیک یکدیگر بودند و می توانستند با کمک هم به آرزوی دیرینه خود یعنی ایجاد یک شرکت نرم افزاری، جامه ی عمل بپوشانند. آمدن آلن به بوستون از یک تغییر چشمگیر در زندگی گیتس خبر می داد.

ترک هاروارد
در یکی از روزهای سرد دسامبر 1974 پوول آلن برای دیدار گیتس به محوطه ی دانشگاه هاروارد آمد. او جدیدترین نسخه مجله ی «علوم مکانیکی معروف» را در دست داشت. آن نسخه شماره ی ژانویه سال 1975 مجله مذکور بود. بر روی جلد این مجله تصویر کیت مربوط به به ریز کامپیوتر جدید بنام MITS Altair 8080 وجود داشت.

آلن به محض آن که مجله را خریده بود با سرعت به سوی گیتس آمده بود تا با او درباره ی نوشتن یک زبان برای این ماشین کوچک ساده صحبت کنند.

Altair 8080 دارای 256 بایت حافظه بود، اما در آن هیچ نرم افزاری وجود نداشت. وقتی پوول مجله را به گیتس نشان داد به او گفت: «بیل بیا یک شرکت درست کنیم.» گیتس درباره این دیدار می گوید:

«ما می دانستیم این اتفاق بدون ما نیز روی خواهد داد و پس از آنکه مقاله ی مربوط به آن ریز کامپیوتر را خواندیم دیگر تردیدی درباره ی تصمیمی که باید اتخاذ کنیم برایمان باقی نمانده بود.»

سپس گیتس و آلن با اِد رابرتز صاحب شرکت MITS تماس گرفتند و قبل از آن که برنامه ای برای ریز کامپیوتر جدید این شرکت نوشته باشند به او گفتند که برای Altair یک برنامه نوشته اند.

رابرتز در این مورد می گوید: «ما هر روز ده نامه از افراد مختلف دریافت می کردیم که آمادگی خود را برای نوشتن برنامه اعلام کرده بودند، اما ما در پاسخ می گفتیم هر کس که برنامه را نوشته باشد می تواند بیاید و آن را به ما نشان دهد و ما نمی توانیم به برنامه هایی که هنوز نوشته نشده اند دل ببندیم.»

پس از آن که آلن و گیتس به رابرتز گفتند که برنامه ای برای Altair نوشته اند به سراغ کامپیوتر موجود در هاروارد رفته و نوعی برنامه ی مبتنی بر زبان بیسیک را نوشتند.

MITS Altair 8080 اولین ریز کامپیوتر نبود، اما توانسته بود نظر عموم را به خود جلب کند. این ریز کامپیوتر از نظر قیمت نسبت به مدل های قبل از خود ارزان تر بود و صدها شرکت مختلف سفارش ساخت آن را به رابرتز داده بودند.

گوردن مور یکی ازمؤسسین اینتل درباره ی Altair می گوید: «در آن زمان بهتر از Altair هیچ دیگری نمی شد پیدا کرد. فکر کنم بهتر است آن را نوعی PC به حساب آوریم. البته اگر اکنون Altair را در کنار PCهای امروزی قرار دهیم بیشتر به یک اسباب بازی شباهت خواهد داشت تا یک کامپیوتر.»

در شاهراه فن آوری
پس از آن که گیتس و آلن قول نرم افزار را به آقای رابرتز دادند کارکردن بر روی کامپیوتر بزرگی که در مرکز کامپیوتری Aiken وجود داشت را شروع کردند. این مرکز در دانشگاه هاروارد واقع بود و از کامپیوتر این مرکز برای پروژه های دانشجویی استفاده می شد. البته گیتس و آلن بی آن که هدف تجاری خود را از کارکردن بر روی این کامپیوتر نشان دهند به نام پروژه دانشجویی مشغول به نوشتن برنامه شدند. (در بخش آزاد سایت میکرو رایانه مقالاتی نیز در این زمینه وجود دارد) از آنجایی که کامپیوتر Altair 8080 در این مرکز وجود نداشت، گیتس و آلن ناچار بودند عملکرد این کامپیوتر را در ذهن شان تصور کرده، از مطالبی که در مقاله مربوط به این کامپیوتر چاپ شده بود استفاده نموده و سپس آن کامپیوتر را بر روی کامپیوتری که در هاروارد وجود داشت شبیه سازی کنند.

«ما فقط یک مقاله درباره ی Altair 8080 در دست داشتیم. اگر مطلب را اشتباه فهمیده بودیم و یا اگر خود آن مطلب غلط بود در آن صورت شانس نوشتن برنامه برای Altair را از دست می دادیم.»

این دو برنامه نویس جوان در طول دو ماه فوریه و مارس 1975 بر روی برنامه خود کار کردند و دیوانه وار مشغول نوشتن کد برنامه بودند.

«در آن زمان ما اصلاً به این موضوع فکر نمی کردیم که آیا واقعاً می توانیم برنامه را بنویسیم یا نه، بلکه سوالی که ذهن ما را مشغول کرده بود این بود که آیا می توانیم برنامه ای را که می نویسیم در 4 کیلوبایت فشرده کرده و آن را سریع تر از تمام برنامه هایی که در آن زمان وجود داشت بسازیم.»

حاصل تلاش دو نفره ی گیتس و آلن برنامه ای بود که به نظر می رسید بتواند مطابق میل رابرتز باشد. پس از آن که برنامه کامل شد، آلن آن را نزد رابرتز برد. قبل از آن که رابرتز برنامه راببیند در یک لحظه آلن به خاطر آورد که او و گیتس فراموش کرده اند اعلان شروع را به برنامه اشان بیافزایند. لذا با عجله این بخش را به برنامه اضافه کرد. وقتی رابرتز برنامه را از آلن گرفت، آن را در Altair بارگذاری کرد. این برنامه به خوبی اجرا شد و نشان داد که گیتس و آلن توانسته اند کار خود را با موفقیت به انجام برسانند. سپس آلن به هاروارد برگشت و به همراه گیتس این موفقیت را جشن گرفتند.

گیتس و آلن برنامه ای که به زبان بیسیک نوشته بودند را به قیمت 3000 دلار به شرکت MITS فروختند. سپس آلن به نیومکزیکو رفت و سعی کرد آن برنامه را گسترش دهد، به طوری که از آن در استانداردهای صنعتی نیز استفاده گردد. آلن برای ادامه ناچار شد از رابرتز وام بگیرد. اما چندی نگذشت که آلن مدیر بخش نرم افزاری شرکت MITS شد. در ژوئن سال 1975 گیتس از هاروارد مرخصی گرفت و به آلن ملحق شد. اگرچه او در پاییز مجدداً به هاروارد برگشت، اما علاقه و فکرش در MITS بود. به همین دلیل پس از آن که مدتی را در هاروارد سپری کرد مجدداً مرخصی گرفت و پیش آلن رفت و دیگر به هاروارد برنگشت. «در آن زمان والدین من از شنیدن این موضوع که من یک دانشگاه شناخته شده را ترک کرده و به کار در زمینه ی ریزکامپیوتر مشغول شده ام بسیار تعجب کردند. در آن زمان کمتر کسی نام ریز کامپیوترها را شنیده بود. والدینم با وجود متأثر شدن، مرا در مسیر جدیدی که وارد آن شده بودم بسیار حمایت کردند.»

برنامه ای که گیتس و آلن به زبان بیسیک برای شرکت MITS نوشتند برای همیشه در ذهن گیتس باقی مانده است.

«تصویر کدمنبع برنامه ای که به زبان بیسیک برای اولین ریز کامپیوتر نوشتیم هنوز در مقابل چشمان من است. این کد برنامه نویسی، شروع مایکروسافت بود. پس جای تعجب نیست که تمام جزئیات صفحات مختلف این برنامه را کاملاً به یاد داشته باشم. این برنامه جالب ترین برنامه ای است که در طول عمرخود نوشته ام. شاید این جذابیت به خاطر کوچکی و مناسب بودن آن در زمان خود باشد.»

گیتس معتقد است دانش آموزانی که کار برنامه نویسی را شروع می کنند ابتدا باید با بیسیک آشنا شوند، چون فراگیری این زبان ساده است و کاربردهای زیادی را می توان در آن پیدا کرد. آسانی زبان بیسیک موجب می شود که دانش آموزان از برنامه نویسی نترسند و به آن علاقه مند شوند. این زبان اولین زبان برنامه نویسی است که گیتس و آلن در دهه 1960 وقتی در سیاتل بودند یاد گرفتند.

  امتیاز: 0.00