ابررسانايي در سال 1911 توسط فيزيكدان هلندي هايك كامرلينگ اُونس (1926 ـ 1853) كشف شد. وي كشف كرد كه در دماهاي بسيار پايين، زير 4.2K، مقاومت ويژه‌ي جيوه به‌طور ناگهاني صفر مي‌شود.
در مدت 75 سال پس از آن، بالاترين Tc كه به‌‌دست آمد حدود 20K بود. اين بدان معنا بود كه ابررسانايي تنها هنگامي رخ مي‌دهد كه ماده با استفاده از هليوم مايع گران قيمت با دماي نقطه‌ي جوش 4.2K، يا با استفاده از هيدروژن مايع منفجر شونده با نقطه‌ي جوش 20.3K سرد شود. ولي در سال 1986 كارل مولر و جوهانس بدنورز اكسيدي از باريوم، لانتانوم و مس با Tc نزديك 40K كشف كردند، و مسابقه براي توليد ماده‌هاي ابررساناي با «دماي بالا» آغاز شد.
تا سال 1987 اكسيد پيچيده‌اي از ايتريوم، مس و باريوم پيدا شده بود كه مقدار آن Tc به‌خوبي بالاي 77K يعني دماي جوش ازت مايع بود كه ماده‌ي سرمازايي است كه هم ارزان است و هم مطمئن. ركورد حاضر (2006) براي Tc در فشار جو، حدود 138K است، و در آینده وجود ماده‌هايي كه در دماي اتاق ابررسانا هستند ممكن است به واقعيت بپيوندد.
تأثير اين اكتشاف‌ها روي سامانه‌هاي توزيع قدرت، طراحي رايانه، و حمل‌ونقل فوق‌العاده زياد است. در اين ضمن آهن‌رباهاي الكتريكي ابررسانا كه توسط هليوم مايع سرد مي‌شوند در شتاب‌دهنده‌هاي ذره‌اي و برخي راه‌آهن‌هاي شناور مغناطيسي آزمايشي به‌كار مي‌روند. ابررساناها ويژگي‌هاي شگفت ديگري نيز دارند كه كنكاش در مورد آن‌ها مستلزم دانش مغناطيس است.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 2228
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!