به نوشته دکتر نصرت الله حکیم الهی مردم هخامنشی به پنج طبقه نخبا (اشراف)، روحانیون، تجار، کشاورزان و کسبه تقسیم می‌شدند. اما استاد مشکور بردگان را نیز جزئی از آخرین و پست‌ترین طبقه اجتماعی آورده‌است. بردگان جزء خدمتکاران خانواده‌ها محسوب می شدند. هفت خانواده که از طبقه نخبا و بزرگان بودند، مقام شامخی داشتند و مشاغل و مقامات حساس کشور در دست آن‌ها بود و پادشاهان هخامنشی در پیرامون امور مهم کشور با آنان مشاوره می‌کردند. هردوت می‌نویسد که داریوش مالیات ایران را به نقدی و جنسی تعیین کرد و ایران را به بیست منطقه مالیاتی تقسیم نمود و همراه با هر ساتراپی یک نفر امین مالیه تعیین کرد. تمام مالیات‌ها در خزانه شاهی نگهداری می‌شد. طلا و نقره را آب کرده و در کوزه سفالین می‌ریختند. هر وقت پولی لازم می‌شد، شاه حکم می‌کرد که قسمتی از شمش‌ها را ببرند و مورد استفاده قرار دهند. از میان ایالات کشور، پارس از دادن مالیات معاف بود. اگر ایالتی مخارجش از درآمدش کمتر بود، مالیات گرفته شده را عودت می‌دادند. پول نقد به نام سکه «دریک» (زریک) بود که از طلا ساخته می‌شد. سکه طلای داریوش از سکه طلای کروزوس که در لیدی ضرب می‌شد، سنگین‌تر می‌شد و وزن هر دریک 4/8 گرم و وزن هر شکل نقره (سیکل)، 6/5 گرم وزن داشت هر 20 سیکل معادل یک دریک ارزش داشت. شهربانان و حکام محلی مجاز بودند که سکه‌های کم ارزش از نقره و مس بزنند. ضرب سکه طلا فقط به دستور پادشاه هخامنشی انجام می‌شد برای اندازه‌گیری وزن از «تالان» استفاده می‌شد. هر تالان برابر با 60 مینه (من) بود که برابر با 30 کیلو گرم بود. واحدی کوچکتر برای وزن استفاده می‌شد به نام «کرشه» که وزن آن 83 گرم بود. واحد طول ذراع بود که واحدی عیلامی بود و به فارسی باستان به آن «ارش» (arash) می‌خواندند. هر ارش برابر 5/51 سانتی متر کنونی بوده‌است. گاهی هر زراع را از فاصله آرنج تا نوک انگشتان محاسبه می‌کردند.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامه‌ريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
ارسال ها: 204
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!