موضوع بافندگی پارچه «یا بافندگی به طور کلی در ایران» مبحث شایان توجه است. زیرا تنپوش از نیازمندیهای اولیه هر فرد است. در قدیم هر خانواده میبایست نیازمندیهای ضروری را تا حد امکان خود تهیه و تامین کند. از این رو هر خانواده در خانه خود در زمان هخامنشیان دستگاه بافندگی داشت. در خانوادهها زنانی یافت نمیشدند که از بافندگی سررشته نداشتهباشند (از قدیم تا امروز هم در شهرستانهای ایران اکثر خانوادهها به بافتن انواع پارچه و فرشهای عالی مشغولند). اصولاً آشنایی به کار بافندگی از خصوصیات هنری بانوان ایرانی و جزء عرضه و شخصیت هر زن ایرانی میباشد. اگر زنی با آن آشنایی نداشتهباشد، زن باهنر و خانه دار محسوب نشده و خواستار نخواهدداشت. در قدیم به ویژه دوره هخامنشی حتی ملکه «آمیس تریس» (amistris) زن «خشایارشا» هم «با آن که از همان اوان کودکی و فراگیری بافندگی شاید نیازی به آشنایی با آن نداشتند» از نظر ارائه ذوق و نشانه کمال که بانوئی با شخصیت و هنرمند است به آن دست برده و برای پادشاه نیز با دست خود پارچه بافته و لباس تهیه کرده بودهاست. زنان دوره هخامنشی برای پیروی از ملکه و هم چشمی با او و ابراز هنرمندی در بافندگی سعی وافر داشتهاند.
«کنت کورث» (quinte curce) مورخ قرن اول بعد از میلاد اهل روم، گزننون و دیگر مورخان یونان یو رومی مینویسند که ارغوانی، رنگ مرغوب و محبوب پارچههای دوره هخامنشی بودهاست و لباس ارغوانی، عالی ترین نوع لباس بودهاست که همیشه پادشاهان هخامنشی به صورت هدیه گرانقدر، مقربین را با آن مفتخر میکردهاند.
امتیاز: 0.00
وزارت آموزش و پرورش > سازمان پژوهش و برنامهريزی آموزشی
شبکه ملی مدارس ایران رشد
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!