خاک خواری عادت دیرینه ای است که ردپای آن را در ادبیات فرهنگ سراسر دنیا می توان یافت.
گابریل گارسیا مارکز، نویسنده آمریکای لاتین در رمان فناناپذیر صدسال تنهایی از فردی نام می برد که عادت خاک خوری حریصانه ای داشت طوری که گل و خشت دیوار منزل را می کند و می خورد.
برای آن که این عادت را از وی سلب کنند تمام مسیر خاک ها از جمله دیوارها را به فلفل قرمز آغشته کرده بودند.
در پهنه فرهنگ معاصر ایران ما کاریکلماتور پرویز شاپور را پیش چشم داریم که به حال ماهیان غصه می خورد از آن جهت که در دوران کودکی شان نمی توانند خاک بازی و خاک خواری کنند!
کودکان خاک خوار را ما از دیرباز کودکان رنگ باخته ای می شناسیم با ملتحمه های چشم بیرنگ، مخاط رنگ پریده زبان و لب ضعیف و بی حال، خموش و بی تکاپو که به آسانی دچار تپش قلب می شوند و تنگی نفس پیدا کنند و با شاخص ناخن های قاشقی شکل (Kwilonichia) این کودکان را با برچسب کم خونی فقر آهن شناسایی می کنند ویار (Pica) زنان باردار گاه به پایه ای می رسد. که خاک گوشه و کنار منزلشان را گاز می زنند و با ولع می خورند.
رفتار خاک خواری می تواند به عنوان یک نشانه روان رنجوری (پسیکوتیک) به طور مستقل خودنمایی کند.
اما رابطه آن با کم خونی فقر آهن از ابهام بیشتری برخوردار است. سابقاً تصور می کردند که خاک خواری در کودکان و یا در بزرگسالان موجب عدم جذب آهن مورد نیاز در غذا از لوله گوارش شده و سبب فقر آهن می شود، یعنی خاک خواری را نسبت به کم خونی فقر آهن اولیه می دانستند نه ثانویه، مثلاً زنان باردار خاک را با اشتیاق می جوند، می بلعند و دچار کم خونی می شوند، اما امروزه معتقدند که خاک خواری در کنار پدیده های دیگر و یار و اشتیاق عطشناک به خوردن یخ (Pagophogia) و نشاسته (Amylo phagia) پیدا می شود. این بیماران علاقه خاصی به خوردن نوعی از خاک که عمدتاً خاک رس (Clay) است، پیدا می کنند.
اساس این رفتار نسبت به مواد بیگانه بنا به استناد آخرین چاپ درسنامه های طب اطفال نلسون و طب داخلی هاریسون ناشناخته باقی مانده است.
امتیاز: 0.00
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!
برای پاسخ دادن به این ارسال باید از
صفحه قبلی
اقدام کنید.
ارسال ها: 372
شما باید یک عنوان و متن وارد کنید!