سوید بن غفله می‌گوید:
به حضور
علی علیه السلام رسیدم. دیدم نشسته و ظرفی از
شیر و مقداری نان جوین خشک در برابرش است؛ نان را با دستش خرد می کند، و هر گاه نان با دستش نمی‌شکند، آن را با زانو می‌شکند و در ظرف شیر می‌ریزد.
امام به من فرمود:« بفرما و از این غذای ما بخور.» گفتم:« من
روزه هستم.»
حضرت فرمود:« از
رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که فرمود هر کس به خاطر روزه، از غذای مورد اشتهایش چشم بپوشد، بر خدا واجب است که او را از خوردنی و نوشیدنی
بهشت بهره‌مند سازد.»
سوید بن غفله می‌افزاید:« به خدمتکار امام که نزد او ایستاده بود، گفتم:« ای
فضه، آیا در مراعات حق این مرد، از خدا نمی ترسید؟ چرا نان نرم برایش نمی‌پزید؟»
فضه پاسخ داد:« امام با ما شرط کرده است که نان نرم برایش نبریم.»
و امام علی فرمود:« پدر و مادرم فدای آنکه هیچ‌گاه نانش نرم نبود و تا روز فوتش هرگز سه روز پیاپی یک وعده کامل از نان گندم نخورد. من دیده‌ام رسول خدا صلی الله علیه و آله نانی خشکتر از نان من می‌‌خورد و جامه‌ای خشن‌تر از جامه من می‌پوشید، و من اگر او را الگو قرار ندهم می‌ترسم روز قیامت به او ملحق نشوم.»
منابع:
- بحارالانوار، ج 40، ص 331 ------ مناقب
مراجعه شود به: