فرستاده پادشاه روم از ابوبکر پرسید:« کسی که امید به بهشت ندارد و از آتش نمی‌ترسد و از خدا خوف ندارد و رکوع و سجود نمی‌کند و مردار و خون می‌خورد و به آن چه ندیده، شهادت می‌دهد و دوستدار فتنه و دشمن حق است و ندای آن را پاسخ نمی‌دهد، چه کسی است؟»

عمر به او گفت:« بر کفرت، کفر دیگری افزودی.»
ماجرا را برای امام علی علیه السلام تعریف کردند. امام در پاسخ فرمود:« کسی که این ویژگی‌ها را دارد، یکی از دوستان و اولیای خداست: او امید به بهشت ندارد و از آتش نمی‌ترسد. از خود خدا نمی‌ترسد ولی از عدالتش می‌ترسد و در نماز میّت، رکوع و سجود نمی‌کند. ملخ دریائی (میگو) و ماهی را که در واقع مردارند و جگر گوسفند را که در واقع از خون است، می‌خورد. مال و فرزند را دوست دارد و قرآن در سوره منافقین آیه 15 این دو را فتنه (مایه آزمایش) می‌داند؛ و به وجود بهشت و دوزخ شهادت می‌دهد با اینکه آنها را ندیده، و مرگ را دوست ندارد، در حالی که حق است.»

منابع:

• بحارالانوار، ج40، ص 223 --------- مناقب

مراجعه شود به:

• گستردگی علم امام علی علیه السلام